Dzień dobry!

Dzisiaj zapraszam was do poczytania sobie kolejnego taga. Jest to Doggy Book TAG, a zostałam do niego nominowana przez Oxurię *klik do bloga*, za co bardzo dziękuję! Widziałam tego taga już jakiś czas temu, i chciałam nominować się sama, ale jakoś tak zapomniałam. I teraz podejście numer dwa :)

1. Jamnik, czyli książka, która niemiłosiernie mi się dłużyła.

Takich książek było niestety dość sporo, ale ostatnią, jaką miałam okazję czytać, były Runy Joanne Harris. Kilka lat temu uwielbiałam tę książkę i postanowiłam ją niedawno przeczytać po raz drugi. Trafiła w moje łapki w lutym i do tej pory jej nie skończyłam, ba, nie jestem nawet w połowie…

2. Chart, czyli książka z pędzącą akcją.

W sumie to może wydać się dziwne, ale pod ten punkt dopasowałabym którąkolwiek książkę z cyklu 39 wskazówek. Na przykład Sekret grobowca Jude Watson. Mimo tego, że książeczka jest naprawdę krótka, zawiera tyle zwrotów akcji i nieprzewidzianych wydarzeń, że naprawdę łatwo się pogubić.

3. Rottweiler, czyli książka z dużą ilością agresji.

Myślę, że najlepszym przykładem do tego punktu będą Igrzyska śmierci Suzanne Collins. Kto czytał lub oglądał wie, co tam się dzieje; sam pomysł igrzysk jest już wystarczająco brutalny.

4. Chihuahua, czyli najcieńsza książka, którą przeczytaliśmy.

Prawdopodobnie jest to jakaś lektura z czasów szkoły podstawowej, ewentualnie Sonety krymskie Mickiewicza, ale chyba podam tutaj lekturę licealną – Kandyd, czyli optymizm Voltaire’a.

5. Dog, czyli najgrubsza książka, jaką przeczytaliśmy.

Do pewnego momentu swojego życia (czyli do wczoraj) byłam przekonana, że Miasto Niebiańskiego Ognia Cassandry Clare było tą najgrubszą, w końcu ma 702 strony. Dla pewności spojrzałam jeszcze raz na swoją biblioteczkę, i znalazłam coś jeszcze większego. Uwaga, uwaga… Harry Potter i Zakon Feniksa J.K. Rowling! Proszę Państwa, 960 stron robi wrażenie.

6. Dalmatyńczyk, czyli książka z mnóstwem różnych wątków.

Ciężko coś wybrać, naprawdę. Ale chyba najlepszym wyborem będzie cokolwiek z serii kryminalnej Camilli Läckberg. Tam, poza wątkiem głównym, czyli sprawą morderstwa, dzieje się tyle, że głowa mała.

7. Basset, czyli najbardziej wzruszająca książka.

Tej odpowiedzi się pewnie nie spodziewaliście, ale jest to tak dobrze znane Gwiazd naszych wina Johna Greena. Z reguły jestem mało wrażliwa i wzruszam się tylko w Rzymie (potwierdzone!), nigdy wcześniej nie płakałam na żadnej książce czy filmie, a tutaj proszę. Ostatnie nie wiem ile stron ryczałam jak bóbr.

8. K9 lub Szarik, czyli najlepsza ekranizacja książki.

I w końcu nadszedł ten punkt, gdzie mogę wrzucić książkę, która ląduje wszędzie. Oczywiście Anioły i demony Dana Browna. Całość, od pierwszego do ostatniego ujęcia, jest tak niesamowita, zapierająca dech w piersi, że brak mi słów. Niestety jest wiele rozbieżności między książką a filmem, ale główny wątek i miejsca zostały zachowane, więc z czystym sumieniem mogę uznać właśnie ten film za najlepszą ekranizację ever!

9. York, czyli przesłodzona książka.

Tutaj miałam spory problem, gdyż nie czytam zbyt wielu ‘słodkich’ książek, i nie potrafiłam podać żadnej pasującej. Po bardzo długich przemyśleniach i podglądaniu odpowiedzi innych blogerów, zdecydowałam się na serię Szeptem pani Fitzpatrick. Cykl jest genialny, ale relacja między Norą i Patchem momentami była naprawdę nie do zniesienia.

10. Kundelek, czyli książka, która nie jest zbyt popularna, ale mnie zachwyciła.

Ojejku. Kolejny problem. Znowu musiałam poszperać w necie, żeby znaleźć coś mało znanego i fajnego jednocześnie. Wybór padł na serię Wojna czarownic Maite Carranzy. Czytałam to bardzo dawno temu i niewiele z niej pamiętam, ale mogę powiedzieć, że jest to bardzo fajna seria, pełna magii i tajemnic.

I tak oto dotarliśmy do końca tego śmiesznego taga. Ja jeszcze raz chciałam podziękować Oxurii i sama nominować następujące blogi:
* Siostry w bibliotece
* Papierowa Kraina
* Książkowe Imperium

Tytuł oryginału: „Monument 14. Sky on Fire”
Autor: Emmy Laybourne
Przekład: Maria Smulewska
Wydawnictwo: Wydawnictwo Rebis
Liczba stron: 280

„Rozmawiamy o przyszłości. Nie potrafimy uwierzyć, że w ogóle jakąś mamy.”

Seria „Monument 14”
Odcięci od świata | Niebo w ogniu | Wściekły wiatr

Drugi tom serii od samego początku podzielony jest na dwie części – narratorem jednej jest Alex, piszący pamiętnik z podróży do Denver, natomiast druga poświęcona jest Danowi i sytuacji w Greenwayu.

W supermarkecie na samym początku nie dzieje się nic nadzwyczajnego, piątka dzieciaków i pies prowadzą normalne życie (o ile chowanie się w zamkniętym sklepie można uznać za normalne). Do czasu, gdy zostają zaatakowani przez inną grupkę ocalałych. Wtedy ich sytuacja diametralnie się zmienia, Dean i Astrid rozwiewają wszelkie wątpliwości co do swojej relacji, a Henry, Caroline i Chloe okazują się być dzielniejsi, niż mogłoby się wydawać.
Niestety Alex, Niko i reszta nie radzą sobie o wiele lepiej. Autobus, który udało im się przywrócić do porządku, zostaje im brutalnie odebrany, wraz z rannym Braydenem. Muszą więc ruszyć w dalszą podróż pieszo, z niewielką ilością zapasów i nikłymi nadziejami na ocalenie. Po drodze spotykają osoby, które niemalże ratują im życie. Jednak niczym nie zrażeni idą dalej w stronę lotniska w Denver, mającego przynieść im nadzieję na nowe, lepsze życie.

Autorka i tym razem odwaliła kawał dobrej roboty. Już od pierwszych stron książka trzyma w napięciu, nie sposób o niej zapomnieć i odłożyć na półkę w imię wyższych celów. Po raz kolejny muszę pochwalić sposób, w jaki czytelnik był informowany o postępach bohaterów.

Dzieciaki przedstawione w książce wciąż nie przestają mnie zaskakiwać. Wiele razy wyobrażałam sobie, co ja zrobiłabym w ich sytuacji. I wiecie co? Na pewno nie byłabym tak odważna i zdeterminowana. Gdyby autorka nie poinformowała nas o ich wieku, z pewnością nie pomyślałabym, że są to dzieci. W niektórych momentach naprawdę można zapomnieć, że niektórzy z nich mają tylko 6 czy 7 lat.
Najbardziej jednak ujęło mnie zakończenie. Na pozór błogie i szczęśliwe, pełne spokoju i wzruszeń, a jednak pozostawiające w umyśle czytelnika malutki niedosyt i znak zapytania ‘co będzie dalej’?

+ Dodatkowo dodana mapka pozwala nam zorientować się, w którym miejscu obecnie jest Alex i reszta. Genialny pomysł, pani Laybourne!

Monument 14. Niebo w ogniu jest wspaniałą kontynuacją serii, genialnie przygotowuje czytelnika na kolejny tom. Historia porywa bez uprzedzenia, aż chce się wejść do książki i przeżyć te pełne napięcia i strachu przygody razem z czternastką niedoświadczonych, opuszczonych dzieci. Poza tym książka przedstawia fantastyczny obraz postapokaliptycznych Stanów Zjednoczonych; można sobie wyobrazić, że w każdej chwili na świat spadnie taka zagłada.

Ocena książki: 9/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(1,9 cm)

* Książkę podłączyłam także do 2015 Reading Challenge, razem z pierwszym i trzecim tomem pod punkt Trylogia.

Witajcie!
Niedawno zostałam nominowana do LBA – bardzo dziękuję Avis z bloga Książkowe Imperium! :)
Uwielbiam czytać odpowiedzi innych osób, i przyznam szczerze, że tak po cichutku marzyłam o tym, żeby sama zostać kiedyś nominowana – i proszę, oto jestem :D

1. Jaka książka wywarła na Tobie największe wrażenie? Dlaczego akurat ta?

Hm, no cóż, nie będę ściemniać. Niestety jednej książki nie mogę podać, gdyż jest to niemożliwe, bo każda z nich porwała mnie bez powrotu. A mowa tu o dwóch seriach: Dary Anioła oraz Diabelskie maszyny pani Cassandry Clare. Każda z dziewięciu książek wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że choć minął prawie rok od przeczytania Miasta Niebiańskiego Ognia, cały czas nie mogę wyjść z podziwu ze względu na unikalność bohaterów, tak genialne wypowiedzi i momenty w książce, fabuła i pomysł na nią jest niesamowity. Zakochałam się w postaciach z książki (no dobra, w sumie tylko w dwóch, ale cicho! :p), chciałabym mieszkać w Idrisie i przeżywać tak niesamowite przygody jak Jace czy Tessa <3

2. Wolisz książki jednotomowe czy kilku?

Ojej. Szczerze powiem, że nie mam pojęcia. Ogólnie częściej wybieram jednotomowe, ze względu na to, że potem zazwyczaj są problemy ze znalezieniem kolejnych części, a przez to czytanie rozciąga się nawet przez kilka lat, a to już może być męczące. Ale są też przypadki, w których dziękuję autorowi, że stworzył kolejne tomy :)

3. Jak lubisz spędzać czas wolny?

Nad książkami, oczywiście! :D
A tak na poważnie, to bardzo różnie; wszystko zależy od mojego humoru, ilości wolnego czasu, pogody za oknem itd. Najczęściej po prostu leżę sobie przykryta kocykiem, z książką w ręku, słuchawkami w uszach i kubkiem czegoś dobrego do picia obok.

4. Jakie jest Twoje marzenie? Nieważne czy realne, czy nie :)

No, i tu zaczynają się schody :D
Moim największym marzeniem od mniej więcej 6 lat było zwiedzić Włochy, podążyć śladem Roberta Langdona, zobaczyć to wszystko na żywo. Niedawno udało mi się to osiągnąć, i do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Moje marzenie się spełniło!!
Mam też oczywiście inne marzenia, których raczej nigdy nie zrealizuję – poznanie swojego celebrity crusha, zobaczenie na żywo zespołów, które już nie istnieją, posiadanie biblioteki wielkiej jak Mount Everest… Trochę tego jest ;)

5. Prowadzisz jeszcze jakieś inne blogi?

Na chwilę obecną nie, ale kiedyś współprowadziłam blogi grupowe, które niestety już całkowicie umarły. Planuję w niedalekiej przyszłości razem z przyjaciółką założyć coś ciekawego :)

6. Jaka jest Twoja ulubiona para książkowa? (lub kilka, wiem jak trudno wybrać jedną :D)

Hahah, faktycznie trudno! Trochę się nad tym zastanawiałam :P
Moje top 3 pary to z pewnością Jace i Clary (Dary Anioła), Will i Tessa (Diabelskie maszyny), Lena i Alex (Delirium)… Ach! I oczywiście Hazel i Augustus (Gwiazd naszych wina) :P

7. Wolisz spędzać czas w domu czy na zewnątrz?

W tym przypadku też jest wiele czynników, od których to zależy. W okresie wiosna-lato zdecydowanie wolę przebywać w domu, ponieważ mam koszmarną alergię na wszelkie pyłki, poza tym bywa strasznie gorąco, a to znoszę bardzo źle. Natomiast każdą chwilę  jesieni i zimy z wielką przyjemnością spędzam na zewnątrz. Kocham oglądać jesienne widoki i śnieg, oraz niską temperaturę :)

8. Co myślisz o ekranizacjach książek?

Ogólnie uważam to za bardzo dobry pomysł, szczególnie biorąc pod uwagę ludzi, którzy z jakiegoś powodu nie mogą czytać książek lub słuchać audiobooków. Niestety większość ekranizacji nawet w najmniejszym stopniu nie oddaje klimatu fabuły i bohaterów książkowych, a szkoda.
Wiadomo, są też ekranizacje, które bywają lepsze niż sama książka! Jednak nie jest ich zbyt dużo, ale swoją jakością nadrabiają ilość ;)

9. Masz jakieś zwierzę? Jeśli tak, to jak się wabi?

Niestety ze względu na alergię nie mogę mieć żadnego zwierzaczka :(
Ale jak byłam młodsza miałam kilka chomików (wszystkie dzięki mojej mamie nazywały się Tosia…), a jakieś dwa, trzy lata temu razem z przyjaciółką przygarnęłyśmy kociaka, który mieszka sobie u niej. Nazywa się Tarja i jest przecudna :)

10. Jaki jest Twój ideał płci przeciwnej?

O matko, tego się nie spodziewałam XD
Uwaga, tu proszę przygotować się na moment gigantycznego fangirlingu, krzyków, pisków i mdlenia przed ekranem komputera (przynajmniej tak, jak to było w moim przypadku, hehehe), ponieważ…
Wygląda tak! :D

*klik na zdjęcie – powiększy się*

11. Należysz do fandomów? Jeśli tak, to jakich?

W sumie nigdy nie przywiązywałam większej uwagi do znalezienia się w jakimś fandomie, jeśli coś mi się podobało, to po prostu byłam tego fanką; nie uważałam za obowiązek uczestniczenia w życiu fandomów. Mogę powiedzieć, że do kilku należę, ale nie przeżywam tego aż tak, jak inni członkowie; nawet nie wiem, czy niektóre z nich mają jakieś nazwy! Ale na pewno należę/należałam do Echelonu, Demigods, Lermaniacs (nie wiem, czy to się tak nazywa, ale znalazłam w necie taką nazwę, to rzucam; w każdym razie chodzi o Logana Lermana), Shadowhunters… Naprawdę nie mam zielonego pojęcia, jak to wszystko się nazywa, więc jeśli coś pokręciłam, to mnie poprawcie :P
Jeśli twórczość jakiegoś autora można zaliczyć do fandomu, to dołączam też Johna Greena i Dana Browna. A co mi tam!

O jejku, ale się rozpisałam! Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam, i jeszcze nie śpicie :P
Jeszcze raz chciałam serdecznie podziękować Avis za nominację!

A ja tymczasem nominuję:

1. NIC NIE ZABIJA CZASU TAK JAK KSIĄŻKA
2. Recenzje młodzieżowe
3. Oxu - czytanie
4. Zagubiona w słowach
5. KSIĄŻKOMANIA czyli recenzje Sophie!
6. eM poleca
7. Magia książek
8. Isabel czyta – blog recenzencki
9. Zaczytana Blondynka
10. In love with books
11. just one more page

I oto pytania:

1. Jak wyobrażasz sobie swoje życie za 20 lat?
2. Jaki kraj chcesz odwiedzić najbardziej?
3. Do jakiego książkowego świata chciałabyś/chciałbyś się przenieść?
4. Wolisz, gdy za oknem świeci słońce, czy pada śnieg?
5. Bez czego nie wyobrażasz sobie dnia?
6. Wiążesz swoją przyszłość z książkami? (Chociaż w minimalnym stopniu :) )
7. Czy jest jakaś książka, która całkowicie zmieniła Twój światopogląd?
8. Podążasz za obecnymi trendami? (Modowymi, książkowymi, obojętnie jakimi :P)
9. Jeśli słyszysz o ekranizacji książki, chcesz ją najpierw przeczytać, czy wcześniej obejrzeć film?
10. Czego najbardziej się boisz?
11. Jaka jest książka, którą możesz polecić każdemu?

Trzymajcie się cieplutko! :)

Tytuł oryginału: THE 39 CLUES: The Sword Thief
Autor: Peter Lerangis
Przekład: Grażyna Smosna
Wydanie: Wydawnictwo INITIUM
Liczba stron: 174

W pościgu za trzydziestoma dziewięcioma wskazówkami obowiązuje tylko jedna zasada: NIE UFAJ NIKOMU. Lecz kiedy w poszukiwaniu trzeciej wskazówki czternastoletnia Amy Cahill i jej młodszy brat Dan trafiają do Japonii, są zdani na pomoc niesłownego wuja Alistaira Oh. Czy będą tak naiwni, by podjąć z nim współpracę? Gra toczy się o najwyższą stawkę, więc Amy i Dan mogą nie mieć wyboru. W rodzinie Cahillów sojusze z krewnymi bywają jednak śmiertelnie niebezpieczne…

„Pisk szczęścia uwiązł mu w gardle, gdy radość ustąpiła miejsca myśli, po której zrobiło mu się ciemno przed oczami.” [s. 152]
- cytat bardzo dobrze oddaje sytuację dzieciaków właściwie przez cały czas trwania akcji :P

Seria 39 wskazówek:
Labirynt kości | Fałszywa nuta | Złodziej miecza | Sekret grobowca | Czarny krąg

Jesteśmy już przy 3 tomie przygód młodych Cahillów, za wszelką cenę próbujących pozbyć się czyhających na każdym kroku rywali w walce o największy skarb na świecie. Tym razem Amy i Dan trafiają do Japonii, gdzie starają się rozwikłać tajemnicę zagadkowych mieczy. Już na samym początku wyprawy na drugi koniec globu napotykają problemy w postaci Iana i Natalii Kabra. Na szczęście na pomoc przybywa im ich znienawidzony kompan, Alistair Oh. Amy nagle zdaje sobie sprawę z tego, że jeden z konkurentów staje się jej coraz mniej obojętny, a wujek Oh wystawia dzieciaki na ciężką próbę i bardzo traci w ich oczach.

Ciężko rozpisać się nad książką, która ma niecałe 200 stron. W dalszym ciągu nie zwróciłam uwagi na to, że każdy tomik został stworzony przez innego autora, wszyscy starają się jak najlepiej oddać klimat z góry narzucony przez Riordana. I całkiem nienajgorzej im to wychodzi! Książka jest niesamowicie krótka, więc bardzo szybko się ją czyta (ja zrobiłam to w niecałe 40 minut). Akcja jak zwykle jest szybka, zawrotna, bardzo łatwo stracić wątek i przestać ogarniać to, co się dzieje. Najwięcej kłopotu jest chyba z postaciami – w jednej chwili wszyscy są mili, słodcy i pomocni, a zaraz potem robią wszystko, by jak najbardziej uniemożliwić dzieciakom wszelkie działania.
Jak na tak krótką historię bardzo często czytelnik jest stawiany w niepewności, momentami ciężko jest cokolwiek zrozumieć i przewidzieć kolejny ruch.

Złodziej miecza, mimo swoich rozmiarów, jest dość wciągającą i zapierającą dech w piersiach książką. Jest dedykowana zdecydowanie młodszym czytelnikom, jednak ci starsi też mogą przy niej przyjemnie spędzić czas. Krótka, treściwa i niezobowiązująca lektura na chwilę wolnego czasu :)

Ocena książki: 7/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(1,3 cm)

***

Krótka recenzja na nudny wieczór :D
W czasie, kiedy recenzja się pojawi, ja będę się wygrzewać na słoneczku w Wenecji ^^  Jak wrócę, postaram się wrzucić jakąś notkę ze sprawozdaniem i kilkoma zdjęciami, jeżeli będziecie chcieli :)  Piszcie!

Witam wszystkich cieplutko!

W tym poście chciałam Wam króciutko przedstawić książki, które właśnie leżą u mnie na półkach i grzecznie czekają na swoją kolej. :)
Nie jest to zbyt wielki stos, ze względu na ograniczony czas, dziwną, niewytłumaczoną niechęć do zabierania się za książki z własnej biblioteczki i brak pomysłów na więcej książek, które mogłabym w tej chwili przeczytać (lub też ich nieobecność w danym miejscu).
Zapraszam do przejrzenia!

Licia Troisi – Kroniki świata wynurzonego. Nihal z Krainy Wiatru. Złapałam ją w bibliotece, ma ciekawy opis i równie ciekawą okładkę.

Graham Masterton – Święty terror. Bardzo dawno nie czytałam nic z repertuaru tego autora, a tak bardzo kiedyś go lubiłam. Również z biblioteki.

Margaret Peterson Haddix – Wśród ukrytych. Wśród oszustów. Planowałam ją przeczytać już od dłuższego czasu, w końcu się udało. Wypożyczona.

Emmy Laybourne – Monument 14. Niebo w ogniu. Drugi tom serii, która jako tako podbiła moje serduszko. Także wypożyczona.

Jacek Piekara – Płomień i krzyż. Tom 1. Podobno najlepiej przeczytać ten tom jako drugi, a nie piąty z kolei, więc oto jest. Znaleziona w bibliotece.

J. R. R. Tolkien – Władca Pierścieni. Dwie wieże. Czytam i czytam, ale jakoś nie mogę przez to przebrnąć… Własność szkolnej biblioteki.

Joanne Harris – Runy. Ukochana książka z czasów młodości (przeczytana w 2012), wylądowała w moich łapkach po raz drugi. Z biblioteki.

Jo Nesbø – Trzeci klucz. Tak jak w przypadku drugiego tomu Władcy Pierścieni, zatrzymałam się w jednym punkcie i nie mogę ruszyć dalej. Kupiona dawno, dawno temu.

Joanne Harris – Blask runów. Drugi tom serii, czeka grzecznie na półce. Biblioteczny.

Lauren Oliver – Requiem. Ostatni tomik cyklu, czytam właściwie tylko ze względu na jedną postać. Wypożyczony.

Garth Nix – Sabriel. Planowana od dłuższego czasu, ostatnio widziałam dużo reklam kolejnej książki z serii, więc stwierdziłam, że nastała odpowiednia chwila. Wypożyczona.

Patrick Carman – Czarny krąg. Ostatni, jak na razie, tom 39 wskazówek. Biblioteka.

J. R. R. Tolkien – Dzieci Hurina. Znaleziona i wypożyczona ze względu na autora, historię w niej zawartą i ilustracje.

*****

I tak zapowiada się moje „czytelnicze wyzwanie” na najbliższy miesiąc. Ktoś z Was kojarzy niektóre książki i poleca je (bądź odradza)? ;)
Piszcie śmiało!

Tytuł oryginału: Obsidian
Autor: Jennifer L. Armentrout
Przekład: Sylwia Chojnacka
Wydanie: Wydawnictwo Filia
Data wydania: 2011
Liczba stron: 442

Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy… Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek… Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy zostałam zaatakowana, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż, stało się coś zupełnie niespodziewanego.
Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask.
Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję.

„Zawsze uważałem, że najpiękniejsi ludzie, naprawdę piękni w środku i na zewnątrz, to tacy, którzy nie są świadomi swojego wpływu.” [s.83]

Seria „Lux”
Obsydian | Onyks | Opal | Origin | Opposition

Nie wiedziałam o istnieniu tej serii, dopóki nie zabrała się za nią moja przyjaciółka. Spodziewałam się kolejnej typowej młodzieżówki, i moje oczekiwania zostały spełnione. Jednak jest to o wiele więcej, niż zwykła, nudna książka dla nastolatków.

Katy Swartz to siedemnastoletnia dziewczyna z Florydy, która przeprowadza się na totalne odludzie w Zachodniej Wirginii. Nie zna tu nikogo, nie ma pojęcia, gdzie co jest, jedynym ratunkiem są dla niej książki i blog z recenzjami, którego prowadzi bardzo namiętnie. Lubi także zajmować się ogrodem, i to właśnie dzięki jej pasji zaczną się wszystkie kłopoty. Musi dostać się do sklepu ogrodniczego, więc za namową mamy udaje się do sąsiadów, aby spytać o drogę. Drzwi otwiera jej czarujący, czarnowłosy i zielonooki chłopak, w dodatku bez koszulki. Daemon, bo tak ma na imię, od samego początku jest chamski, arogancki i złośliwy, ale pomaga dziewczynie. Niedługo potem Katy poznaje jego siostrę i swoją najlepszą przyjaciółkę, Dee. Obydwoje są bardzo ekscentryczni, ludzie na ich widok panikują i uciekają. Kat sama zaczyna zauważać dziwnie rzeczy dziejące się wokół rodzeństwa Blacków, Daemon doprowadza ją do szału, jednocześnie niesamowicie ją pociągając. Niedługo potem dziewczyna ma poznać mroczną tajemnicę dotyczącą miasteczka i jego mieszkańców.

Piękna twarz. Piękne ciało. Koszmarny charakter. Święta trójca przystojnych chłopców. [s.34]

Już bardzo dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie tak wielu sprzecznych emocji jednocześnie. Nie wiem, i chyba nigdy się nie dowiem, co autorka miała na myśli, tworząc rasę Luksjan oraz ich „magiczne” moce. Jak dla mnie jest to fajny sposób, żeby napisać kilka książek i zgarnąć za nie kupę hajsu, ale sam w sobie pomysł jest… Kiczowaty? Nudny? Oklepany? Nie wiem, naprawdę nie wiem, jak mam to nazwać.
Mówiąc o sprzecznych emocjach miałam na myśli to, że każda strona była zupełnie inna. Raz nie mogłam oderwać się od czytania, ale zaraz już rzucałam książkę w kąt i chciałam o niej jak najszybciej zapomnieć. Potrafiłam raz popłakać się ze śmiechu i chwilę później zatopić się w morzu łez wściekłości i załamania. Ale niestety w tym przypadku to wcale nie podniosło mojej opinii na temat tej książki.
Następnym punktem jest zakończenie. Rozumiem, że autorka miała w planach pisanie kolejnych części, ale jednak wypada każdą z nich jakoś przyzwoicie zakończyć, tak, aby zachęcała do sięgnięcia po kolejny tom, zostawiała nutkę tajemniczości. Tutaj nie jest to w żaden sposób interesujące, wygląda, jakby zostało napisane od niechcenia. Logiczne jest, że po przeczytaniu pierwszej części serii sięga się po kolejną, ale w tym przypadku mocno się nad tym zastanawiam.
Jedną z bardzo niewielu rzeczy, które całkiem mi się spodobały, było kilka fragmentów historii przedstawionych z punktu widzenia Daemona. Osobiście ich nie przeczytałam, gdyż chciałam jak najszybciej odstawić książkę na półkę, ale sam pomysł i wykonanie było całkiem w porządku.

Obsydian z pewnością zapisze się w mojej pamięci na bardzo długo, jednak nie będzie to pozytywne wspomnienie. Historia jest oklepana, popularna, z elementami popularnej i oklepanej magii, tylko, że w tym przypadku to nie dziewczyna zakochuje się w chłopaku. Mimo tego, że bardzo szybko się ją czyta, a język jest bardzo przystępny dla młodzieży, gdybym po raz kolejny stanęła przed wyborem „przeczytać czy nie”, na pewno bym się na to nie zdecydowała. Ale po kolejne tomy sięgnę z czystej ciekawości. :D

Ocena książki: 2/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(3,2 cm)

***

Uch. Dzięki Bogu przebrnęłam przez tę lekturę, ciekawe kiedy do niej wrócę. :P
W czasie, kiedy ta recenzja pojawia się na blogu, ja przygotowuję się pełną parą do wyjazdu do Włoch. Jejku, nie mogę się doczekać!!! :D