Biblioteczka Blanki: maja 2015

[32] Victoria Aveyard - Czerwona Królowa

12:00:00

Tytuł oryginału: The Red Queen
Autor: Victoria Aveyard
Przekład: Adriana Sokołowska-Ostapko
Wydanie: Moondrive/Wydawnictwo Otwarte
Premiera: 18.02.2015
Liczba stron: 488

Mieszkańcy Norty dzielą się, ze względu na kolor krwi, na Srebrnych – arystokratów o nadprzyrodzonych umiejętnościach, i Czerwonych – zwykłych ludzi wykorzystywanych jako tania siła robocza i przymusowo wysyłanych na wojnę, która toczy się od prawie stu lat.
Właśnie taki los czeka wkrótce siedemnastoletnią Mare Barrow. Wydaje się, że dziewczyna ma jedynie złodziejski talent, ale gdy trafia na królewski dwór jako służąca, odkrywa w sobie moc, która dla Srebrnych stanowi ogromne niebezpieczeństwo.
Tymczasem w wyniszczonym kraju robi się coraz bardziej niespokojnie. Na sile przybierają ataki tajemniczej Szkarłatnej Gwardii walczącej o wyzwolenie Czerwonych…

„Niszczymy. To cecha charakterystyczna rodzaju ludzkiego. Niezależnie od koloru krwi, zawsze upadamy.” [s. 289]

Mare Barrow, lat siedemnaście. Dziewczyna mieszkająca w małej wiosce zwanej Palami, w królestwie Norty. Ma czwórkę rodzeństwa, z czego trzech braci wysłano na wojnę, a siostra Gisa pracuje dla królewskiego dworu. Ona sama nie ma pracy, a to oznacza rychły pobór do wojska. Jej przyjaciel Kilorn ma ten sam problem, więc razem postanawiają uciec. Jednak potrzebują do tego ogromnej sumy – dwóch tysięcy koron, której oczywiście nie posiadają. Mare bierze sprawy w swoje ręce, jednak obiera zły cel, który przyłapuje ją na gorącym uczynku. A ten cel ma na imię Cal i daje jej niewielką kwotę na przeżycie. Kilka dni później jej życie zmienia się w koszmar – przymusowo zostawia dom, aby służyć królowi, odkrywa w sobie wielką moc i jako Mareena Titanos* staje się narzędziem do stłumienia rebelii pod nazwą Szkarłatna Gwardia. Jak nastolatka z całego serca nienawidząca Srebrnych da sobie radę w ich świecie? Czy co chwile powtarzana sentencja Każdy może zdradzić każdego będzie się realizować w świecie realnym?

„Powstańmy! Czerwoni niczym świt.”

Wow. Przez pierwszą godzinę po zakończeniu czytania tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić. To wszystko było takie… genialne, zachwycające, porywające, zaskakujące… I mimo tego, że faktycznie książka zawiera schemat popularny wśród literatury młodzieżowej – jednostka z marginesu społecznego, która nagle staje się popularnym przeciwnikiem władzy i wszystkiego, psuje wszystkie szyki i rozpoczyna rebelię i wielki bunt, a do tego potrafi coś, czego inni jej zazdroszczą, a nawet się tego boją. Ale co z tego? Ja takich książek nie będę miała dosyć nigdy; no chyba że będzie kropka w kropkę jak inna. Na całe szczęście Czerwona Królowa to coś, co wybiega daleko poza schemat. Akcja pędzi na złamanie karku, ciągle się coś dzieje, praktycznie nie można oderwać się od czytania. Połączenie antyutopii z fantastyką to temat, z którym jeszcze nie miałam do czynienia – może dlatego jestem taka zafascynowana?
Victoria Aveyard stworzyła świat pełen różnic, nienawiści i niesprawiedliwości. A w tym świecie zamykają się postaci różnego pochodzenia. Mare, przyczyna rozpadu królewskiej rodziny. Cal i Maven, bardzo ważne rodzeństwo (swoją drogą, ich relacja strasznie przypomina mi marvelowskiego Thora i Lokiego – jeden ciągle w cieniu drugiego, nagle postanawia się wybić). Szkarłatna Gwardia, wszyscy Czerwoni, Srebrni… Każdy z nich odgrywa mniejszą lub większą rolę w tej książce. PS Autorko, dlaczego zepsułaś mojego Mavena? Jak mogłaś?! D:
Dobra, po tym ciągłym zachwalaniu czas na parę minusów. Przede wszystkim tłumaczenie. Chodzi mi tu o nazwy grup Srebrnych posiadających daną umiejętność. Psychicy, Wodniacy, Żeleźcy, Zieleńce… Przepraszam, ale co to ma być? Ja rozumiem, że coś trzeba było wymyślić, ale tych neologizmów to ja niestety nie kupuję. Przy tym punkcie mogę wyjaśnić gwiazdkę znajdującą się wcześniej przy nazwisku Mareeny. W oryginalne jest to Titanos, a u nas? Mareena Tytaniusz. ??? Już chyba lepiej by było zostawić oryginał…
Och, czyżby to jedyna wada, jaką według mnie posiada Czerwona Królowa? Chyba tak! Ach, jeszcze jedna rzecz. Wiele osób twierdzi, że książka jest bardzo przewidywalna. Ja osobiście spodziewałam (a raczej lekko obawiałam) się jednej rzeczy. Cała reszta wydarzeń totalnie mnie zaskoczyła i zostawiła dość głębokie ślady w mojej i tak już zepsutej psychice.

Czerwona Królowa bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Opowiada nie tylko o buncie i ciągłym rozlewie krwi, ale także o tym, jak wygląda świat podzielony na tych lepszych i gorszych. Jest wciągająca, budzi wiele sprzecznych uczuć, porywa i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom!

Ocena książki: 9/10
Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(3 cm)
+ 2015 Reading Challenge: Książka z miłosnym trójkątem

A jakby zachwytu było mało, zespół Peter and Jacob nagrał utwór The Red Queen na podstawie książki. Gorąco zapraszam do wysłuchania:

6/10

[31] Evanna Shamrock - Signum Sanguinem. Mrok

12:00:00

Autor: Evanna Shamrock
Wydanie: Wydawnictwo Novae Res
Liczba stron: 256
Premiera: kwiecień 2015

W mieście, w którym rzeczy i ludzie znikają bezpowrotnie, przekleństwem jest strach. Tragiczne samobójstwo wstrząsa całym Auditum, a następne zaginięcia pogrążają mieszkańców w rozpaczy. Są jednak ci, którzy nie wierzą w przypadkowość tych zdarzeń…
Jojo z pewnych powodów nienawidzi ludzi, których uważa za śmieci. Nóż to jego największy dobytek. Ukrywa swój sekret, za żadne skarby nie chcąc, by wyszedł na światło dzienne. Wszystko zmienia się, gdy chłopak zaczyna miewać wizje. Tajemnicze głosy nie chcą go opuścić. Krwi, bólu i ofiar jest coraz więcej. Spotyka na swojej drodze tych, którzy chcą, by stał się jednym z nich. Teraz stoi na rozdrożu i musi dokonać wyboru, od którego będzie zależało jego życie albo… jego śmierć.

„Wolność. Kończy się tam, gdzie zaczynają się prawa innych. [s. 33]

Czy ktoś z Was kiedykolwiek zastanawiał się, jak to jest żyć w skrajnej nędzy, bez stałego dachu nad głową, okradać innych ludzi, aby mieć pieniądze na jedzenie dla siebie i swojego kota? Tak właśnie żyje siedemnastoletni Jojo, który musi starać się o przeżycie kolejnego dnia. Nóż, koc i oczy dookoła głowy to jedyne, czego zdaje się potrzebować. Nagle chłopak zaczyna mieć wizje, słyszy głosy w swojej głowie, a wszystko to jest związane z tajemnicą, którą chowa głęboko w sobie. Wie, że są ludzie znający jego sekret, i to właśnie przed nimi stara się ukryć. W międzyczasie coraz częściej odnajdywane są zwłoki młodych ludzi, którzy popełnili samobójstwo.

Bardzo długo pracowałam nad tą recenzją, żeby w końcu miała ręce i nogi. Było ciężko, ale w końcu się udało. Szczerze przyznam, że nie mam pojęcia, o czym jest ta książka. Podczas czytania ciągle zastanawiałam się, co autorka miała na myśli. Kiedy już zaczynałam się wciągać i mniej więcej rozumieć sytuację, nagle ta się kończyła i zaczynała kolejna. Motyw tajemniczych samobójstw chyba powinien być tym wiodącym, a został przesunięty gdzieś na dalszy plan. Zauważyłam wiele niedokończonych wątków, jakby autorka nagle straciła wenę i postanowiła zająć się innym tematem, o poprzednim zapominając.
Spokojnie, plusy tej książki również istnieją. Należą do nich między innymi krótkie rozdziały (każdy z nich ma własny tytuł – och, jak ja dawno tego nie widziałam!), dzięki czemu odrobinę łatwiej skupić się na fabule. Rysunki zamieszczone przez autorkę dodają uroku książce, chociaż są typowo mangowe, czego ja nie znoszę. Dodatkowo lekki styl i wiele bardzo życiowych cytatów trochę podnosi jej wartość.
Nie można przede wszystkim zapominać o tym, że jest to debiut Evanny Shamrock. Uwaga, tu mogę Was zaskoczyć – autorka jest Polką i jest w moim wieku – ma 19 lat! Nieźle, nie? Ale niestety to nie wpływa na moją ocenę książki, choćbym nie wiem jak bardzo ją uwielbiała.

Signum Sanguinem. Mrok to dla mnie książka nie do końca wiadomo o czym. Jednak dzięki niej wiemy, jak wygląda życie człowieka skrywającego tajemnice, która za żadne skarby świata nie może wyjść na światło dzienne. Napisana łatwym i przejrzystym językiem, jednak pozostawia wrażenie niedokończonej i mocno niedopracowanej.

Ocena książki: 5/10
Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(1,8 cm)
+ 2015 Reading Challenge: Napisana przez kogoś poniżej 30 roku życia

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Novae Res

inne

Oczami obiektywu #3 - relacja z Włoch

12:00:00

W końcu mogę Was zaprosić do przejrzenia miliarda zdjęć z najlepszego tygodnia w moim życiu, czyli wyjazdu do Włoch!!! :D
Ogarnianie zdjęć tak, aby nadawały się do wyjścia na światło dzienne, zajęło mi dobre dwa tygodnie, ale wreszcie się udało. Z ponad półtora tysiąca (!) fotek tylko jakieś 350 ostatecznie polecą w świat, ale cóż. Tak to już podobno bywa ;)

Pierwsza noc – hotel na granicy austriacko-włoskiej w Tarvisio. Malutka miejscowość, jednak ma swój urok. Taki widok powitał mnie o 6 rano z pokojowego balkonu :)

Następnie długa, długa droga do Wenecji. Na szczęście podróż minęła mi szybko – książka pod ręką, słuchawki w uszach; narzekać nie ma na co!

Po dojechaniu na miejsce przesiedliśmy się na statek – oto widoczki z półgodzinnego rejsu na miejsce.

Już na „lądzie”! Przez chwilę miałam czas rozejrzeć się po brzegu miasta.

Po drodze dużo, dużo mostów, w tym słynny Most Westchnień.

Małe fragmenty Pałacu Dożów i symbol Wenecji – lew.

Różne rzeźby i wieża zegarowa.

Stara i Nowa Prokuracja.

Bazylika świętego Marka, równie piękna w środku, jak i na zewnątrz.

Wiele, wiele maleńkich i wąskich uliczek, to chyba znak rozpoznawczy całych Włoch.

Restauracja znaleziona po drodze, przecudowna!

Takie ładne coś, nie wiem, o co chodzi. *szybki look w necie* Chyba jednak wiem, to hotel.

Piękne weneckie maski i pióra.

Ponte Rialto i gondolier. ;)

Jeszcze więcej malutkich, wąziutkich uliczek.

Pizza! I cudowne gondole.

I żegnaj na zawsze, Wenecjo :(

Następnego dnia byliśmy już we Florencji. Tuż po wyjściu z autokaru rozładował mi się aparat (złośliwość rzeczy martwych…), więc trochę zdjęć jest robionych telefonem, a trochę aparatem przyjaciółki. :P

Niestety zdjęć jest naprawdę niewiele, jeśli chodzi o sam wygląd Florencji, ale mogę Wam pokazać kościół Santa Croce, w którym pochowanych jest wiele słynnych postaci, takich jak Michał Anioł, Niccolo Machiavelli czy Galileusz.

I jakże mogłabym zapomnieć! Najbardziej znana budowla Florencji – katedra Santa Maria del Fiore, znana także jako Duomo.

Piazza della Signoria i trochę rzeźb, w tym reprodukcja Dawida Michała Anioła i Perseusz Celliniego.

A tu przecudowny Mercedes i owocki, których niestety nie mogłam spróbować...

Pożegnaliśmy się z Florencją i ruszyliśmy do hotelu pod Rzymem. Co by nie było za nudno, godzinę drogi od celu złapaliśmy gumę XD

Dzień pierwszy. Zaczęliśmy zwiedzanie od Watykanu. Ledwo co wysiedliśmy z metra, a ja już nogi miałam jak z waty, głos zaczął mi siadać, łzy napłynęły do oczu… Jezusieńku.

I oto jest, najcudowniejsze miejsce na świecie. Bazylika jest gigantyczna, stojąc przed nią ma się ogromne poczucie małości. A i tak nie jest największa na świecie! :o

Patrzcie! Niesamowite uczucie :)

Piękne 140 posągów autorstwa Berniniego, niestety nie udało mi się złapać wszystkich.

Kolejna uliczka i jeden z symboli Włoch – skuter Vespa.

Katedra widziana z Via della Conciliazione.

Trochę włoskiej roślinności :P

Po raz ostatni (na chwilę obecną, hehe) katedra.

A tu zamek i most Świętego Anioła, dobrze znane fanom Aniołów i demonów. ;)

Swoją drogą, czemu wszystkie włoskie budowle mają takie piękne nazwy w oryginale? Castel Sant’Angelo, serio?

Anioły na wyżej wymienionym moście.

Na górze widok na Ponte Vittorio Emanuele II. A pod spodem Ponte Umberto i kwiatki. :P

Śliczna Fontana dei Quattro Fiumi, czyli Fontanna Czterech Rzek. Jedno z czterech znaczących miejsc. :)

Kolejne bardzo ważne miejsce – Panteon.

Spacerek po uliczkach i cudowne znalezisko :D

Fontana di Trevi, niestety trafiliśmy na renowację :(

Altare della Patria, czyli Ołtarz Ojczyzny.

Śliczne coś i widok na Koloseum.

Kapitol, pomnik Cezara i reprodukcja Wilczycy kapitolińskiej.

Forum Romanum. :D

Koloseum!

A to już dzień drugi. Zaczynamy od Muzeów Watykańskich.

Ogrody Watykańskie z widokiem na bazylikę. Znowu ;)

Widok na Rzym oraz wielka szyszka. :D

Słynna Grupa Laokoona i rzeźba, której nazwy nigdzie nie mogę znaleźć. :c

Szkoła Ateńska Rafaela i Kaplica Sykstyńska! Nie można było robić zdjęć, ale ja łamię zasady zawsze, poza tym jak można nie zrobić zdjęcia będąc TAM?! :p

Wracamy na Plac Świętego Piotra i wchodzimy do wnętrza bazyliki. Litery we wnętrzu kopuły są tak wielkie, że może po nich przejechać samochód!

Coś dla fanów Aniołów i demonów, tak wielkich, jak ja. Wiecie, jaka to była radość? :D

Dalszy spacer po Rzymie i ręcznie robione pandy :3

A to najstarsza ulica w mieście – Via Appia Antica i okolice katakumb świętego Kaliksta.

Ostatnie miejsce, które zwiedziliśmy w Rzymie. :((

Widok z hotelu w Rimini. :D

Dom strachu w Mirabilandii – parku rozrywki. Ostatnie miejsce we Włoszech.

O, i wreszcie koniec zdjęć. Mam nadzieję, że jeszcze nie usnęliście przed monitorem! :P
Nawet nie wiecie, jak bardzo cieszyłam się z tego, że mogłam być w tych miejscach. Mimo ogromnego upału, moich problemów ze zdrowiem, praktycznym brakiem przerw – chodzenie po 9 godzin dziennie w pełnym słońcu może w końcu zmęczyć – byłam, i wciąż jestem, najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Moje największe marzenie się spełniło! ^^
Liczę, że zdjęcia się Wam spodobają. :D