Biblioteczka Blanki: stycznia 2015

[13] Tom Egeland - Spirala

14:14:00

Tytuł oryginału: „Sirkelens ende”
Autor: Tom Egeland
Przekład: Karolina Breś
Wydawnictwo: Wydawnictwo Skrypt
Liczba stron: 386

Jak napisano w jednej ze skandynawskich gazet, tylko pierwszą część „Spirali” można zaklasyfikować jako thriller… Część druga jest jeszcze bardziej wciągająca! To przetłumaczony na wiele języków bestseller o tematyce przypominającej „Kod Leonarda da Vinci”, a napisany dwa lata przed powieścią Dana Browna.
Podczas wykopalisk w rejonie Østfold w Norwegii archeologowie znajdują złoty relikwiarz. Liczące dwa tysiące lat znalezisko skrywa tajemnicę mogącą odmienić bieg histoii. Tajemnicę, której będą bronić, nie cofając się przed niczym, potężne siły. Jednak mogą się łatwo przeliczyć, jeśli nie docenią Bjørna Beltø: archeologa, albinosa i neurotyka...

„Wybrano mnie, bo sądzono, że dam się oszukać jak dziecko. Bjørn, krótkowzroczny albinos.”

No i tak. Dotarłam do tego etapu w życiu, w którym każda książka skandynawskiego autora jest dla mnie jak objawienie, coś, co musi być idealne – no bo jak to tak, Norwegia i porażka? Niee, to niemożliwe. I po raz kolejny w moich rękach pojawia się Spirala. Wszędzie, gdzie tylko znalazłam wzmiankę o tej książce, czytałam, że drugi tom jest lepszy. To w takim razie który jest pierwszy?! Jak się okazało, właśnie ten. No dobrze, skoro tak, to porywam, cały Wszechświat zostawiam za sobą i czytam…

Główny bohater, Bjørn, trzydziestokilkuletni archeolog, pilnuje porządku podczas wykopalisk w norweskim klasztorze Vaerne. Nagle ktoś dokopuje się do tajemniczej szkatułki, którą prowadzący wykopaliska Anglik Graham Llyleworth natychmiast zabiera i próbuje uciec. Bjørn nagle staje się wielkim obrońcą wszystkiego i udaje się w pogoń za relikwiarzem, nie wiedząc nawet, cóż może się w nim znajdować. W międzyczasie poznajemy (bardzo szczegółowo) historię jego dzieciństwa i młodości, problemów natury osobistej (czyli użalania się nad sobą z powodu ekscentrycznego wyglądu) i dość bogatych wyobrażeń seksualnych na temat większości kobiet, które spotyka. Podczas podróży po Europie poznaje wiele sekretów, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Zakochuje się w dziewczynie, która wystawia go całemu orszakowi oskarżającego biednego, nic nie znaczącego archeologa albinosa o kradzież. Aż wreszcie udaje mu się osiągnąć to, do czego od samego początku historii zmierzał.

Nie. No po prostu nie. I to ma być światowej sławy bestseller, świetny poprzednik tak uwielbianego przeze mnie Kodu Leonarda da Vinci? Chyba jakaś kpina. Jedyne, co może w tej książce być porównaniem do dzieła Browna jest nawiązanie do historii Jezusa i próba podważenia autentyczności Biblii. No, i pojawiające się nazwisko Sauniere. A, i albinizm – tutaj Bjørn, tam mój ukochany Silas. I to by było na tyle, jeśli chodzi o wychwalanie Spirali. Nie ma w tej książce nic, co mogłabym wychwalać ponad niebiosa. Fabuła nudna, monotonna, praktycznie żadnych akcji, które wprowadzałyby jakiekolwiek emocje. Cała akcja polega na bieganinie wokół tej jednej, malutkiej szkatułki. „Oddaj nam to” – „Nie”. „Co za to chcesz?” – „Wiedzieć, co w niej jest”. I tak w kółko. W dodatku dużo, bardzo dużo wręcz, opisów tego, jak to on źle się czuje jako albinos, jak mu przykro, że kobiety zwracają uwagę na niego tylko dlatego, że ma czerwone oczy. Więcej dowiedziałam się o jego rodzinie i życiu niż o głównym wątku książki. A gdy już szczęśliwa docierałam do końca książki, wtedy nastąpił przełom. Zaczęła mi się podobać! I wcale nie dlatego, że zbliżałam się do ostatniej strony. Nagle z całych sił zapragnęłam wiedzieć, co znajduje się w tej przeklętej szkatułce. I wiecie co? Mimo wszystko, zawiodłam się na zakończeniu.

Podsumowując, Spirala to książka równie ekscentryczna co jej główny bohater. Mam co do niej naprawdę mieszane uczucia; z jednej strony wciągnęła mnie bez końca i przeczytałam ją w kilka dni, a z drugiej mam ochotę wrzucić ją do pieca, zasypać toną węgla, spalić i jak najszybciej zapomnieć o jej istnieniu. Nawiązania do Dana Browna występują w większości na okładkach i notkach polecających od różnych gazet. Nie wiem, czy można ten tytuł zakwalifikować jako thriller, bardziej byłabym skłonna nazwać to powieścią napisaną od niechcenia. Owszem, przyznaję, nie mogłam się od niej oderwać i czytałam wszędzie, gdzie się tylko dało, więc musi mieć w sobie „to coś”, ale niestety nie potrafię powiedzieć co, i z jakiego powodu równocześnie mnie przyciągnęła i odepchnęła.

Ocena książki: 5/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(2 cm)

***

Ech, to była chyba jedna z cięższych lektur w całym moim literackim życiu. Ale po wielu próbach w końcu się udało! A tymczasem zaczęłam drugi tydzień ferii. Już nie wiem, co mam robić ze swoim życiem…

9/10

[12] Jo Nesbø - Człowiek nietoperz

12:00:00

Tytuł oryginału: „Flaggermusmannen”
Autor: Jo Nesbø
Przekład: Iwona Zimnicka
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
Liczba stron: 344

Norweski policjant Harry Hole przybywa do Sydney, aby wyjaśnić sprawę zabójstwa swej rodaczki, Inger Holter, być może ofiary seryjnego mordercy. Z miejscowym funkcjonariuszem, Aborygenem Andrew Kensingtonem, Harry poznaje dzielnicę domów publicznych i podejrzanych lokali, w których handluje się narkotykami, wędruje ulicami, po których snują się dewianci seksualni. Przytłoczony nadmiarem obrazów i informacji początkowo nie łączy ich w logiczną całość. Zrozumienie przychodzi zbyt późno, a Harry za wyeliminowanie psychopatycznego zabójcy zapłaci wysoką cenę...

„Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. A tego, czego się boją, nienawidzą.”

Cykl „Harry Hole”
Tom 1

Kolejna pozycja w mojej biblioteczce należąca do kategorii skandynawskich kryminałów. Zaczęłam od kupienia sobie 5 tomu („Pentagram”), po czym pomyślałam, że mimo tego, że żadna z części nie jest bardzo ze sobą powiązana, jednak od środka serii nie ma sensu zaczynać. Toteż powolutku zaczęłam zbierać cały cykl, właściwie w ciemno. I tak do tej pory uzbierałam 6 książek. :P

Poznajemy głównego bohatera serii – Harry Hole, facet w średnim wieku, wysoki, samotny, alkoholik. Jak dla mnie? Facet prawie idealny. Jak to większość fikcyjnych bohaterów ;)
Hole wybiera się do stolicy Australii, Sydney, w celu rozwiązania sprawy dziwnej śmierci swojej rodaczki, Inger Holter. Jego partnerem zostaje Aborygen, Andrew Kensington, który w trakcie trwania akcji książki opowiada Harry’emu kilka historii i wierzeń swojego ludu. W miarę zagłębiania się w powieść poznajemy coraz więcej faktów z życia głównego bohatera, i jak na złość, większość z nich niestety nie pokazuje go w zbyt dobrym świetle.

Początkowo książka jest spokojna – nie, nie nudna, absolutnie! – ale z czasem akcja nabiera rozpędu. Człowiek nie może się oderwać, mały głosik szepcze „jeszcze jeden rozdział”. Co najlepsze (przynajmniej dla mnie), ciężko jest samemu wysnuć jakieś wnioski z tego, co się dzieje. Dlaczego? A dlatego, że gdy już mamy pewien plan, co, gdzie, kto i kiedy mógł zrobić, nagle czytamy fragment, który całkowicie burzy nasze wyobrażenie. A na koniec i tak wychodzi zupełnie co innego. :)

Jako wielka fanka Skandynawii nie mogłam przejść obojętnie obok norweskiego autora. Oczywiście książka wprowadziła mnie w totalny zachwyt i nie mogę powiedzieć, że jest zła, bo absolutnie nie jest. Jest fantastyczna! Jednak porównując tę pozycję do następnych części serii, cała fascynacja wobec Człowieka nietoperza zaczynała maleć. Co nie zmienia faktu, że Jo Nesbø na stałe zagościł w mojej biblioteczce i ani myśli o jej opuszczaniu. :P

Ocena książki: 9/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,5 cm)

***

I oto jest kolejna recenzja. Jako jeden z moich ulubionych autorów nie mógł tu nie trafić. ;)

9/10

[11] Laini Taylor - Córka dymu i kości

12:00:00

Tytuł oryginału: „Daughter of Smoke and Bone”
Autor: Laini Taylor
Przekład: Julia Wolin
Wydanie: Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
Liczba stron: 397

Na wszystkich kontynentach na drzwiach domów pojawiają się czarne odciski dłoni. Wypalają je skrzydlaci nieznajomi, którzy wkradają się do naszego świata przez szczelinę w niebie…
Przemierzająca kręte uliczki zasypanej śniegiem Pragi siedemnastolatka ze szkoły sztuk plastycznych zostanie wkrótce uwikłana w brutalną wojnę istot nie z tego świata. I odkryje prawdę o sobie – zrodzonej z dymu i kości…
Jej szkicowniki są pełne potworów. Mówi w wielu językach, nie tylko ludzkich. Ma jaskrawoniebieskie niefarbowane włosy, niezwykłe tatuaże i blizny. Kim jest?
Karou prowadzi podwójne życie: jedno w Pradze jako utalentowana i tajemnicza artystka, drugie w sekretnym sklepie, gdzie rządzi Brimstone – Dealer Marzeń. Karou nie wie, skąd przybywa i czy jest tylko człowiekiem. Nie wie, po co wyrusza przez magiczny portal na ryzykowne wyprawy. I nie wie, do którego świata należy. Dopóki nie spotka najpiękniejszej istoty: mężczyzny o skrzydłach z płomienia, ustach bez uśmiechu i oczach koloru ognia, których spojrzenie jest jak płonący lont wypalający powietrze pomiędzy nimi. Akiva staje się jej tak bliski, jakby kochała go całe życie…

„Dawno, dawno temu, anioł i diablica zakochali się w sobie. Nie skończyło się to dobrze.”

Kolejne przypadkowo odkryte arcydzieło. Podczas kupowania książki na wymiankę, natrafiłam na tę oto pozycję, i postanowiłam, że kiedyś sama będę musiała ją przeczytać. No i, udało się! Fakt faktem, musiałam się naczekać, aż w końcu ktoś ją zwolni w bibliotece, ale wytrzymałam, i oto jest!

Poznajemy młodą Karou. Dziewczynę, która wie o sobie niewiele więcej niż o przypadkowym przechodniu spotkanym podczas spaceru do szkoły. Za dnia jest zwykłą uczennicą, ma przyjaciółkę Zuzanę, natrętnego byłego chłopaka Kaza, a jedyne, co odróżnia ją od przeciętnych nastolatek są jej naturalnie niebieskie włosy. Jednak jej życie prywatne nie jest tak poukładane, jakby się mogło wydawać – żyje z chimerami i innymi baśniowymi postaciami, włada wieloma językami, jej ciało pokryte jest bliznami i tatuażami. Pewnego dnia drzwi do jej nietypowego domu nie chcą się otworzyć, a ona sama ledwo uchodzi z życiem, zaatakowana przez serafina Akivę. Okazuje się, że właśnie wybuchła wojna, a jednym z jej sprawców jest anioł, które nagle przestał być jej obojętny.

Laini Taylor jest dość „świeżą” autorką, a powyższa książka rozpoczyna trylogię o Karou. Szczerze? Nie wiem, czy zabiorę się za kolejne tomy. Owszem, bardzo fajne dziełko. Ciekawa, choć bardzo oklepana i wciąż wałkowana tematyka, motywy mitologiczne. Autorka wykazała się umiejętnością tworzenia nowych uniwersów i wielu postaci, jednak to nie wystarczy, żeby stworzyć perełkę. Łatwo się czyta, czasami można się pośmiać, ale… Bohaterowie to kompletna klapa. Tak jak Karou jeszcze jest do zniesienia (ze względu na to, że jest równie ekscentryczna jak ja), tak Akiva – totalne nie. Anioł, w dodatku serafin, powinien nam się kojarzyć z silną i potężną postacią, a tymczasem widzimy bezbronnego, fajtłapowatego faceta, który momentalnie zakochuje się w dziewczynie, która przypomina mu kogoś ważnego. No nie, to nie przejdzie…

Lektura jest dość przyjemna i szybka do czytania, nie wymaga skupiania się i wyciągania wniosków. Mimo wielu, naprawdę wielu beznadziejnych momentów i wad całej książki, jest ona godna polecenia i przeczytania. Taka o, niezobowiązująca lekturka na wolny wieczór. J

Ocena książki: 9/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,5 cm)

***

Tę książkę przeczytałam już dawno temu i pomyślałam, że w sumie mogłabym ją zrecenzować, więc oto i jest J A tymczasem zaraz zaczynam drugi tydzień ferii. Jejku, jak ten czas szybko minął!

8/10

[10] J. R. R. Tolkien - Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia

16:00:00

Tytuł oryginału: „The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring”
Autor: John Ronald Reuel Tolkien
Przekład: Maria Skibniewska
Wydawnictwo: Wydawnictwo Amber
Liczba stron: 384

W zamierzchłych czasach kowale elfów wykuli Pierścienie Mocy. Lecz Sauron, Mroczny Władca, stworzył w tajemnicy Jedyny Pierścień, napełniając go swą potęgą, aby rządził pozostałymi. Ale Pierścień zniknął i przepadł gdzieś w Śródziemiu. Minęło wiele wieków, zanim się odnalazł i trafił w ręce hobbita, którego przeznaczeniem stała się wędrówka do Krainy Cienia, by zniszczyć Jedyny Pierścień...
Drużyna Pierścienia wyrusza z Shire. Żaden z uczestników wyprawy - hobbici Frodo, Sam, Pippin i Merry, czarodziej Gandalf, krasnolud Gimli, elf Legolas, Boromir z Gondoru i tajemniczy Obieżyświat - nie wie, co czeka u kresu podróży. Ale są pewni jednego: jeśli nie wypełnią misji, świat ogarną Ciemności...

„Nawet najmniejsza osoba może zmienić bieg dziejów”

Cykl „Władca Pierścieni”
Tom 1

No i stało się. Ja, wielka miłośniczka fantastyki i jednocześnie przeciwniczka wszelkiej twórczości Tolkiena, zabrałam się za czytanie najpopularniejszej fantastycznej serii. Nie licząc Hobbita, który był w moim przypadku lekturą w czasach szkoły podstawowej, wzbraniałam się przed tknięciem jakiegokolwiek dzieła tego autora. A czemu? Bo zbyt popularne. Bo się wkręcę i nie będę mogła z tego wyjść, wpadnę jak śliwka w kompot czy cokolwiek innego. No i niestety, za namową wielu znajomych postanowiłam jednak wziąć się za lekturę tego fenomenu. I… wpadłam. :P

Akcja rozpoczyna się w Bag End w Hobbitonie. Poznajemy niziołka, Bilbo Bagginsa, oraz jego krewnego – Frodo. Kiedy najstarszy Baggins organizuje przyjęcie z okazji 111 urodzin, dzieje się coś niespodziewanego – znika. Całe miasteczko jest poruszone, wręcz oburzone niesmacznym żartem Bilba. Jednak to nie był żart, hobbit już nigdy miał nie wrócić do swojego ukochanego Pagórka. Podczas ostatniego pobytu w swoim domu spotyka Gandalfa, Czarodzieja i serdecznego przyjaciela. Następnie zostawia swojemu przybranemu synowi „prezent” i opuszcza Shire. W ten sposób Frodo Baggins stał się opiekunem najpotężniejszej i najbardziej pożądanej rzeczy w całym Śródziemiu – Pierścienia. Po utwierdzeniu się w przekonaniu, że jest to ten Jedyny, Frodo dostał do wykonania najpoważniejszą misję w swoim życiu. Razem z trójką innych hobbitów wyruszył w długą podróż do Mordoru, aby raz na zawsze pozbyć się tego ciężaru. Podczas podróży spotykał wielu nowych przyjaciół, jak również i wrogów. Hobbici, razem z przyjacielem Gandalfa – Obieżyświatem, Aragornem, ruszyli po pomoc do krainy Elfów, Rivendell. Tam, po spotkaniu z Bilbem, Frodo i jego ekipa oraz trzech nowych towarzyszy – krasnolud Gimli, elf Legolas i Boromir, tworząc Drużynę Pierścienia, ruszyli na spotkanie z Władcą Pierścienia, Sauronem.

Mimo tego, że ten tom skończyłam dawno temu, do tej pory zastanawiam się, jak mogłam być tak negatywnie nastawiona do Władcy Pierścieni. Tolkien wykazał się tutaj ogromnym geniuszem – wszystkie nazwy i imiona, postaci, a nawet języki, stworzył on sam. Cała historia jest dopracowana do ostatniej kropki, każdy kolejny rozdział pochłania czytelnika coraz bardziej, nie pozwalając odłożyć książki. Ogromnym plusem, przynajmniej dla mnie, był brak (lub maksymalne ograniczenie) wszelkich wątków miłosnych, natomiast wiele scen tajemniczych i krwawych, momentami nawet brutalnych. Czy mogłabym wskazać jakieś minusy? Nie. No, może oprócz rozbudowanych opisów, wręcz peryfraz natury i właściwie wszystkiego. Ale i to można przeboleć, przy tak niesamowitej reszcie książki. :)

Naprawdę oszałamiająca książka. Powtórzę się – nie wiem, jak mogłam wcześniej podchodzić z taką niechęcią do twórczości Tolkiena, ale jestem pewna, że już nigdy więcej nie powiem o nim złego słowa :)

Ocena książki: 8/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,8 cm)

***

I kolejna recenzja, do której przymierzałam się dobry miesiąc. W końcu się udało, i oto jest. :) Obecnie jestem w trakcie drugiego tomu, więc recenzja również powinna się niedługo pojawić :)

8/10

[9] Yrsa Sigurdardottir - Weź moją duszę

10:00:00

Tytuł oryginału: „Sér grefur gröf”
Autor: Yrsa Sigurdardóttir
Przekład: Jacek Godek
Wydawnictwo: Wydawnictwo Muza
Liczba stron: 398

W luksusowym hotelu spa, urządzonym na odrestaurowanej starej farmie, dochodzi do dwóch bestialskich morderstw. Właściciel hotelu, Jonas, i jego pracownicy utrzymują, że to miejsce przeklęte i nawiedzane przez duchy. Poszlaki wskazują, że w morderstwa prawdopodobnie zamieszany jest Jonas. Thora zostaje jego adwokatem i włącza się do policyjnego śledztwa.
Krok po kroku odkrywa ponure tajemnice z przeszłości. Z pokrytych kurzem zdjęć i dokumentów, należących do poprzednich właścicieli, wyłania się historia chorej zazdrości i okrutnej zbrodni.

Cykl „Thora”
Tom 1 | Tom 2

To drugi tom z serii islandzkich kryminałów o prawniczce Thorze. Tym razem wypożyczona z cichą nadzieją, że ten tom będzie lepszy niż poprzedni. Czy naprawdę taki był? Przekonajcie się!

Tym razem książka zaczyna się od dość smutnego wydarzenia sprzed kilkudziesięciu lat. Następnie czytamy o scenie morderstwa, wokół którego obraca się akcja powieści. Potem już czytamy o Thorze, która wybiera się na islandzki półwysep, by pomóc znajomemu, Jonasowi Juliussonowi. Mężczyzna prowadzi hotel, w którym motywem przewodnim jest filozofia New Age. Budynek hotelu mieści się na terenie starego gospodarstwa, które zostało sprzedane przez rodzeństwo zamieszkujące tę farmę w czasach jej świetności. Jonas pragnie pomocy ze strony prawniczki, która towarzyszyła mu przy kupnie tej posesji, ponieważ twierdzi, iż jest ona… nawiedzana przez duchy. Zarówno on, jak i pracownicy hotelu uskarżają się na odgłosy przypominające płacz małego dziecka. Thora jednak nie bardzo chce wierzyć przyjacielowi, lecz stara się mu pomóc. Przy okazji dowiaduje się o śmierci architektki wynajętej przez Jonasa. Nie wygląda to na zbieg okoliczności, prawda? Ale Thora podejmuje się wyzwania i stara się pomóc Jonasowi pozbyć się nawiedzających go duchów i… oczyścić go z zarzutu popełnienia morderstwa.

Tak. Ten tom serii zdecydowanie uratował autorkę od porzucenia jej twórczości na zawsze. Ponownie luźna, przyjemna lektura z wieloma ciekawymi informacjami do przyswojenia. Nadal nie jest to dzieło wybitne, ale zdecydowanie lepsze od poprzedniego tomu. J

Ocena książki: 8/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,5 cm)

***

I kolejna recenzja przed Wami. Właśnie siedzę na feriach, więc postaram się nadrobić wszystko, co powinnam, a tymczasem zapraszam do lektury!

7/10

[8] Yrsa Sigurdardottir - Trzeci znak

14:07:00

Tytuł oryginału: „Þriðja táknið”
Autor: Yrsa Sigurdardóttir
Przekład: Jacek Godek
Wydawnictwo: Wydawnictwo Muza
Liczba stron: 381

Niemiecki student historii, Harald Guntlieb zostaje zamordowany na terenie Uniwersytetu Islandzkiego. Zwłoki potwornie zbezczeszczono. Majętni rodzice nie są zadowoleni z wyników dochodzenia prowadzonego przez policję. Sami zlecają więc śledztwo młodej prawniczce Thorze, matce samotnie wychowującej dwójkę dzieci.
Zamordowany Harald prowadził badania porównawcze dotyczące prześladowań za uprawianie czarów na kontynencie i w Islandii. Jednocześnie wiódł dość ekscentryczne życie, często ocierając się o śmierć, czy to z racji niezupełnie tradycyjnych zachowań seksualnych, czy z powodu częstego używania narkotyków. Thorę stopniowo wciąga świat, o którego istnieniu nie miała pojęcia.

Cykl „Thora”
Tom 1

Ta książka rozpoczyna cykl kryminałów o prawnicze Thorze Gudmundsdottir. Jest to dosyć barwna postać – samotna, rozwiedziona matka dwójki dzieciaków, prowadzi własną kancelarię, w której urzęduje dość ekscentryczna i niesamowicie irytująca sekretarka Bella.
Na tę książkę trafiłam całkowicie przypadkiem, podczas buszowania w bibliotece natknęłam się na półkę z literaturą islandzką. Wzięłam pozycję do ręki, przeczytałam opis, i tak jakoś wyszło. J

W pierwszym tomie serii Thora dostaje telefon od tajemniczej kobiety, która prosi ją o poprowadzenie sprawy śmierci jej syna, Haralda. Początkowo prawniczka nie chce się zgodzić, jednak pani Guntlieb składa tak dobrą ofertę, że nie sposób odmówić. I takim oto sposobem Thora wplątała się w coś, co na zawsze miało odmienić jej życie.

Spotyka się z przedstawicielem rodziny Guntliebów, Matthew, który wręcza jej duży plik dokumentów dotyczących sprawy. Wyszło na jaw, że Harald, po śmierci brutalnie okaleczony, prywatnie bardzo interesował się średniowiecznym polowaniem na czarownice, studiował uważnie wszelkie źródła dotyczące tego tematu – ze słynną księgą Malleus Maleficarum włącznie. Różne specyficzne akty seksualne – podduszanie, tortury – były u niego na porządku dziennym. Jednym słowem, dziwak. Jednak to i wiele innych rzeczy dotyczących jego życia codziennego nadal nie rozwiązywało sprawy jego zagadkowej śmierci. Podejrzany był właściwie każdy, który razem z Haraldem należał do stowarzyszenia poszerzającego zainteresowania zmarłego. Lecz mimo wielu wskazówek i pomocy uzyskanej od rodziny młodego Guntlieba, Thora początkowo nie potrafiła sobie poradzić i zakończyć tej sprawy, co dodatkowo utrudniał problem z jej 16-letnim synem Gylfim. Jednak krok po kroku, razem z Matthew, odkryła mroczną przeszłość Haralda i udało jej się połączyć wszystkie wątki, a co za tym idzie, pomyślnie spełnić żądania swojej klientki.

Podczas czytania tej powieści pojawia się standardowy schemat skandynawskiego kryminału, co raczej dziwić nie powinno. Jednak jak dla mnie zabrakło „tego czegoś” – momentów, które trzymają czytelnika w napięciu, nie pozwalają przerwać lektury. Owszem, książka jest bardzo przyjemna, luźna, nie trzeba wielkiego wysiłku psychicznego żeby doczytać rozdział do końca, momentami można się nawet pośmiać. Wszystko to sprawia, że „Trzeci znak” należy do literatury skandynawskiej średnich lotów, a szkoda.

Ocena książki: 7/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu (2,4 cm)

***

Witam ponownie, po raz pierwszy w 2015 roku. Jak zwykle zawiodłam samą siebie i nie dotrzymałam słowa o terminowym recenzowaniu książek, ale no cóż, taka już jestem. ;)
Miłej lektury!

[13] Tom Egeland - Spirala

[12] Jo Nesbø - Człowiek nietoperz

[11] Laini Taylor - Córka dymu i kości

[10] J. R. R. Tolkien - Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia

[9] Yrsa Sigurdardottir - Weź moją duszę

[8] Yrsa Sigurdardottir - Trzeci znak

Strony

statystyka

wyzwanie 2016

2016 Reading Challenge

obserwatorzy

archiwum

oceny

wydawnictwa

autorzy