Tytuł oryginału: „THE 39 CLUES: One False Note”
Autor: Gordon Korman
Przekład: Grażyna Smosna
Premiera wydania:
    Świat – 2008
    Polska – 2012
Wydanie: Wydawnictwo INITIUM
Liczba stron: 179

Trwa pościg za 39 wskazówkami chroniącymi dostępu do niewyobrażalnej potęgi. Czternastoletnia Amy Cahill i jej młodszy brat Dan – ku własnemu zdziwieniu – wysuwają się na prowadzenie. Poszukiwania prowadzą ich do Wiednia, a kluczem do odnalezienia kolejnej wskazówki ma być zdobyty przez rodzeństwo fragment zakodowanych nut Mozarta. Śledzeni przez żądnych władzy krewnych, Amy i Dan nie są pewni, czy zbliżają się do zwycięstwa, czy raczej do śmiertelnej pułapki.

„Byliśmy nikim, a teraz możemy zmienić losy świata…”

Seria „39 wskazówek”
Tom 1 | Tom 2

I oto druga część przygód młodego amerykańskiego rodzeństwa. Tym razem, co początkowo było dla mnie niemałym zaskoczeniem, nie wyszła ona spod pióra pana Riordana. Nie znam żadnej książki wydanej przez Gordona Kormana, ale po lekturze Fałszywej nuty mogę zakładać, że będą one bardzo dobre! Może kiedyś uda mi się coś wynaleźć i przeczytać J

W tej części Amy i Dan, będąc w posiadaniu pierwszej wskazówki i zarazem wysuwając się na prowadzenie w momentami dość brutalnej walce o dziedzictwo rodu Cahillów, zwiedzają kolejne kraje wraz z opiekunką Nellie oraz niezwykle wybrednym kotem babci Grace, Saladinem. Najpierw udają się do Wiednia, potem do Wenecji, a na samym końcu do… Japonii. Cała akcja jest bardzo szybka, podobnie jak dzieciaki próbujące uciekać przed swoją własną rodziną. Mimo ich młodego wieku, praktycznego braku wszelkich umiejętności, nie licząc wielkich zapasów zdrowego rozsądku i dziecięcej pomysłowości, oraz wzlotów i upadków, momentów triumfu i porażki, świetnie dają sobie radę i pokazują, nie tylko współzawodnikom, ale też wszystkim czytelnikom, że jeśli chce się coś osiągnąć, to nic nie staje na przeszkodzie, aby to uczynić.

Jak już wcześniej wspomniałam, zaskoczyła mnie zmiana autora książki. No bo przecież, jak to, kilkanaście książek w serii i każda wydana przez kogoś innego? Niemożliwe! A jednak. I nie dość, że możliwe, to jeszcze bardzo dobre. Pan Korman utrzymał bohaterów oraz sytuacje na swoim miejscu, nic ani nikt się nie zmienił. Ten sam humor, identyczne postaci, odrobinka tajemniczości i równie skomplikowane zagadki… Nic, tylko pogratulować!

Koniec końców, naprawdę dobra książka. Niecałe 200 stron przeczytałam w godzinę, może półtorej. I mimo jej „przeznaczenia” dla dzieci i młodzieży, trochę starsze osoby również mogłyby się zagłębić w lekturze tej serii i ocenić ją bardzo dobrze. J

Ocena książki: 8/10

***

I oto kolejna recenzja, jak obiecałam ;)   Udało mi się zarezerwować trochę czasu na codzienne czytanie, więc będę nadrabiać braki najlepiej, jak tylko mogę!

Witam wszystkich cieplutko!

Od razu chciałabym przeprosić tych, którzy czytają mojego bloga, za brak jakichkolwiek recenzji. Ostatnio wzięłam się ostro za naukę i niestety nie mam czasu na nic… Ale obiecuję poprawę!

A w tej notce chciałam się pochwalić tym, co dostałam w kolejnej odsłonie wymianki organizowanej przez Dominikę z Czytelni Dominiki. Tym razem tematem przewodnim była literka A.

Nie mogłam się powstrzymać przed otwarciem, kiedy już paczuszka wylądowała w moich łapkach! Ale muszę przyznać, że była bardzo zmyślnie zapakowana! :D

I tak całościowo wygląda moja prześliczna paczuszka. Ślicznie dziękuję! I z niecierpliwością czekam na kolejną edycję wymianki! :D

Witam wszystkich serdecznie!

Dzisiaj nie pojawi się żadna recenzja, ale moja pierwsza blogowa zabawa :D

Marta z bloga SECRET BOOKS już dwa miesiące temu rozpoczęła coś, co zwie się Classmate Book Tag. Co to takiego? Wybieramy 5 książek. Potem losujemy jedną z nich i otwieramy na losowej stronie. Pierwsze imię, które się pojawia, zapisujemy. Następnie szukamy drugi raz. I oto mamy pierwsze dwie postaci :)
Dziesiątka wybranych bohaterów będzie naszą… książkową klasą! Jestem naprawdę ciekawa, czy w takim zestawieniu czułabym się lepiej niż w obecnej klasie…
No to zaczynamy!

Wybrałam książki naprawdę przeróżne.Od lewej: Zaginiony symbol (Dan Brown), Czerwone gardło (Jo Nesbø), Ciemniejsza strona Greya (E L James), Harry Potter i Więzień Azkabanu (J. K. Rowling) oraz Sekretna księga Dantego (Francesco Fioretti). Czemu akurat te? Nie wiem. Totalnie losowo, właściwie wzięłam pierwsze lepsze pozycje. Moim zdaniem dopasowane idealnie :D

Na pierwszy ogień poszła Sekretna księga Dantego. Właściwie nie oczekiwałam, że ktoś żywcem wyjęty ze średniowiecza mógłby być w mojej klasie… Chociaż, czemu by nie?

1. KUJON: Enrico
O MATKO. Nie wierzę, po prostu nie wierzę. Koszmarny wybór... Już chyba Dante byłby lepszy...

2. MIĘŚNIAK: Giovanni
Ech. Właściwie nie jest to zbyt barwna postać… Ale może jako przypakowany uczeń nie byłby taki zły?

3. PRZEWODNICZĄCY KLASY: Peter Solomon
No, no. Bardzo przyjemny pan. Wcale bym nie narzekała, gdybym miała taką osobę za przewodniczącego… Chociaż mógłby mieć problemy, mając tylko jedną rękę… 

4. GŁUPIA BLONDYNKA: Mal’akh

Także tego… Nie, zdecydowanie nie wyobrażam sobie tak niesamowitego, dwumetrowego, wytatuowanego od stóp do głów świra jako… No nie, po prostu nie!

Numerek trzy – Więzień Azkabanu. Książki, jak i bohaterów, przedstawiać chyba nie trzeba…

5. SZARA MYSZKA: Hagrid
Ojejciu… W sumie nie jest on jakoś niesamowicie hałaśliwy i irytujący, ale żeby totalnie nie zwracać na siebie uwagi… No nie wiem, nie wiem.

6. GADUŁA: Hermiona
O, tak. Idealny wybór! Gdy tylko przypominam sobie tą inteligentną istotkę z pierwszych tomów, aż mi się ciepło na sercu robi. Nie mogłaby być nikim innym!

Kolejna książka to Ciemniejsza strona Greya. Między postaciami wielkiego wyboru nie ma, więc może być ciekawie…

8. PLOTKARA: Carnick Grey
Ojciec naszego przystojniaka. Jakie plotki mógłby rozpowiadać? O hobby swojego synka co najwyżej…

I ostatnia pozycja – Czerwone gardło. Postaci z norweskich kryminałów w mojej klasie… No pięknie, kto wie, czy dożyłabym końca pierwszego tygodnia…

9. EMO: Sio Hole
Nie będąc niegrzeczną, widzę nawet pewne podobieństwo. Mimo wszystko, strasznie chciałabym poznać taką osobę jak Sio. 

10. ŚPIOCH: Sverre Olsen
Neonazista jako śpioszek. No pięknie… Nie jestem do końca pewna, czy taka osoba jak Sverre mogłaby spać więcej niż ktokolwiek inny.

I to już koniec mojej wspaniałej literackiej klasy. Szkoda, bo 10 takich osób to zdecydowanie za mało!

Czy chciałabym mieć taką grupę na co dzień? Myślę, że tak. A Wy? :)

Autor: Andrzej Sapkowski
Premiera wydania: 1993
Wydanie: Wydawnictwo SuperNOWA
Liczba stron: 288

Później mówiono, że człowiek ów nadszedł od północy, od Bramy Powroźniczej. Nie był stary, ale włosy miał prawie zupełnie białe. Kiedy ściągnął płaszcz, okazało się, że na pasie za plecami ma miecz. Nie było w tym nic dziwnego, w Wyzimie prawie wszyscy chodzili z bronią, ale nikt nie nosił miecza na plecach niby łuku czy kołczana. Białowłosego przywiodło do miasta królewskie orędzie: trzy tysiące orenów nagrody za odczarowanie nękającej mieszkańców Wyzimy strzygi. Takie czasy nastały. Dawniej po lasach jeno wilki wyły, teraz namnożyło się wszelakiego paskudztwa – gdzie spojrzysz, tam upiory, strzygi, bobołaki plugawe, bazyliszki, diaboły, żywiołaki, wiły i utopce. Tu nie wystarczą zwykłe czary ani osinowe kołki. Tu trzeba profesjonalisty. A przybysz z dalekiej Rivii takim profesjonalistą jest. To wiedźmin Geralt, mistrz miecza i magii, mutant zaprogramowany, by strzec na świecie moralnej i biologicznej równowagi.

„A potem świat znowu zaczął istnieć, ale istniał zupełnie inaczej.”

Mój osobisty mistrz polskiej literatury współczesnej, Andrzej Sapkowski, wydając tą pozycję wprowadza nas w świat wiedźmina Geralta, pełen obrzydliwych stworzeń czekających na ofiary, przeróżnych wspomnień, tych dobrych i złych, ludzi mniej lub bardziej przyjaznych, oraz przygód, które niejednego czytelnika mogą przyprawić o ciarki na plecach. W tej części mamy do czynienia ze zbiorem siedmiu krótkich opowiadań wprowadzających nas do całej sagi. 

Głos rozsądku, Wiedźmin, Ziarno prawdy, Mniejsze zło, Kwestia ceny, Kraniec świata oraz Ostatnie życzenie – takie tytuły noszą teksty zawarte w tej książce. Zapoznajemy się w nich z momentami życia Geralta. Widzimy, jak walczy ze strzygą, zaprzyjaźnia się z potworem, spotyka starych przyjaciół, bierze udział w niecodziennych zaręczynach (o ile można to wydarzenie nazwać zaręczynami…), napotyka na samego diabła oraz wybrankę swego serca. Jednym słowem, w życiu białowłosego Wilka ciągle coś się dzieje.

Ciągle obwiniam się za to, że wcześniej nie zaczęłam tego cyklu. Wspaniały, cudowny, niesamowity, obłędny! Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność (lub dopóki nie skończyłyby się odpowiednie określenia). Styl pana Sapkowskiego jest naprawdę genialny – lekki, wciągający, a zarazem bardzo humorystyczny. Ze względu na zastosowanie wielu archaizmów, czasami ciężko zrozumieć, o czym się czyta, ale patrząc na ogół, nie przeszkadza to prawie w ogóle.

Jestem naprawdę zachwycona tym, jak zostali przedstawieni bohaterowie – każdy z nich jest zupełnie inny, bardzo realistyczny. Można odnieść wrażenie, że ich charaktery zostały ściągnięte z osób, które bardzo dobrze znamy i lubimy (bądź nie). Równie fantastyczny jest świat, w którym cała akcja się rozgrywa – Wyzima, Blaviken, Cintra, zamki, bagna, pola, dwory… Wszystko wydaje się być rajem.

Książka, powtórzę się, jest naprawdę genialna. Mimo tego, że nie jest to właściwa część sagi, idealnie oddaje klimat tego, co w niej zawarte (czego dowiecie się, czytając dalsze tomy ;)). Wielkie pokłony dla autora za stworzenie czegoś tak niesamowitego.
Polecam każdemu, bez względu na to, czy uwielbia horrory, czy romanse!

Ocena książki: wielkie 10/10!

***

W ostatni dzień wakacji coś polskiego. Porwało mnie bez reszty i obecnie konkuruje o miano najlepszej serii w moim życiu!

Tytuł oryginału: „Isprinsessan”
Autor: Camilla Läckberg
Przekład: Inga Sawicka
Premiera wydania:
    Świat – 2003
    Polska – 2009
Wydanie: Wydawnictwo Czarna Owca
Liczba stron: 424

W niewielkiej miejscowości na zachodnim wybrzeżu Szwecji, wśród małej, zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą – w jednym z domów odkryto zwłoki młodej kobiety. Początkowo wszystko wskazuje na samobójstwo, okazuje się jednak, że Alex została zamordowana. Prywatne śledztwo rozpoczyna Erika Falck – pisarka i przyjaciółka Alex z dzieciństwa, do której dołącza miejscowy policjant Patrik Hedström.

„Wierzyć w coś to jedno, ale usłyszeć, że tak jest, to zupełnie co innego.”

Książka rozpoczyna sagę szwedzkiej autorki pod dość prostym tytułem „Czarna seria”. Fjällbacka, niewielka miejscowość na południu Szwecji. Mieszkańcy wiodą w miarę spokojne życie, aż do dnia, w którym znaleziona zostaje Alex Wijkner, leżąca z podciętymi nadgarstkami w wannie pełnej lodu. Rodzina samobójczyni, jakby się mogło wstępnie wydawać, prosi o pomoc przyjaciółkę córki z czasów młodości, pisarkę Erikę Falck. Mimo tego, że dziewczyny nie utrzymywały ze sobą kontaktów od wielu, wielu lat, było to dla Eriki wielkim szokiem. Kobieta dokładała wszelkich starań, aby uspokoić rodziców Alex, co wprowadziło nie tylko zamieszanie w mieście, lecz także w jej prywatnym życiu. Poznała wiele sekretów i odkryła rzeczy, które niekoniecznie potrzebowały wyjścia na światło dzienne.
W śledztwie pomagał jej wieloletni znajomy, miejscowy oficer policji Patrik Hedström. Wspólnie próbują ustalić przyczynę śmierci Alex, wychodząc naprzeciw jednemu wielkiemu kłębkowi tajemnic. W międzyczasie relacje między Eriką a Patrikiem zaczynają się coraz bardziej zmieniać…

Można by powiedzieć, że „Księżniczka z lodu” jest typowym skandynawskim kryminałem. Mroczna, brutalna, z odrobiną smutku. Jednak elementy (momentami) przekomiczne wprowadzają czytelnika w lepszy stan, a co za tym idzie, zachęcają do dalszej lektury. Bohaterowie są naprawdę różni, od niesamowicie pozytywnych i ciepłych osób, po strasznych gburów, których ma się ochotę zlikwidować po pierwszych kilku linijkach ich dotyczących.
Autorka wprowadziła do książki pewien motyw. Mianowicie, o przełomowym dla bohaterów zdarzeniu dowiadujemy się w tym samym momencie co oni. Jest to dość nietypowe, ale z drugiej strony bardzo ciekawe. Skłania to czytelnika do przeczytania tych kolejnych kilku stron, natomiast po punkcie kulminacyjnym następuje równie dobra kontynuacja motywu. Dzięki temu naprawdę ciężko oderwać się od książki.
Porządnym minusem jest to, że na równi z wątkiem kryminalnym idzie wątek miłosny bohaterów. W porządku, fajnie jest odciągnąć czytelnika od tak dramatycznych spraw (które na dobrą sprawę nie są aż tak dramatyczne), ale… No cóż, myślę, że efektem końcowym miał nie być miłosny kryminał. Na szczęście jest to chyba jedyna wada tej książki.

„Księżniczka z lodu” wprowadza czytelników w jedną z (moim zdaniem) lepszych serii skandynawskich kryminałów. Ciągłe zwroty akcji i nieźli bohaterowie trzymają nas w ciągłym napięciu i nie pozwalają odejść od książki przez dłuższy czas. Jeśli lubicie książki, które „już kiedyś się gdzieś pojawiły”, ewentualnie szukacie czegoś lekkiego i łatwego do pochłonięcia, zdecydowanie polecam.

Ocena książki: 9/10

***

Kolejna recenzja na blogu. Z opóźnieniem spowodowanym brakiem dostępu do normalnego komputera, ale jednak. Miłego czytania!

Tytuł oryginału: „Delirium”

Autor: Lauren Oliver
Przekład: Monika Bukowska
Premiera wydania:
    Świat – 2011
    Polska – 2012
Wydanie: Wydawnictwo Otwarte
Liczba stron: 356

„Mówili, że bez miłości będę szczęśliwa.
Mówili, że lekarstwo na miłość sprawi, że będę bezpieczna.
I zawsze im wierzyłam.
Do dziś.
Teraz wszystko się zmieniło.
Teraz wolę zachorować i kochać choćby przez ułamek sekundy, niż żyć setki lat w kłamstwie”.

Dawniej wierzono, że miłość jest najważniejszą rzeczą pod słońcem.
W imię miłości ludzie byli w stanie zrobić wszystko, kłamać, a nawet zabić.
Potem wynaleziono lekarstwo na miłość.
Czy gdyby miłość była chorobą, chciałbyś się wyleczyć?

„Bo wszystko się zmieni, a raczej wszystko się zmienia, nawet w tej chwili.”

Potraficie wyobrazić sobie świat, w którym nie istnieją żadne uczucia? Gdzie, po osiągnięciu pełnoletności, zostajecie na zawsze powiązani z osobą, której mogliście nigdy wcześniej nie widzieć na oczy, a wasze dotychczasowe życie się kończy? Pani Oliver potrafiła, i moim zdaniem wyszło jej to nie najgorzej.

Poznajemy siedemnastoletnią Lenę, mieszkającą w amerykańskim Portland. Prowadzi normalne, jak na nastolatkę, życie. I tu kończy się sielanka naszej bohaterki. Miasto jest odgrodzone od reszty świata ogrodzeniem pod napięciem. Nie można wyjechać, nie można wjechać. Czemu? Poza granicami Portland znajduje się Głusza. Miejsce uznane za kryjówkę sympatyków, osób, które nie przyjęły leku na straszliwą zarazę, kryjącą się pod skomplikowaną nazwą amor deliria nervosa. Przekładając na polski – miłość.

Kiedy razem z przyjaciółką, Haną, udają się na zabieg, dzięki któremu już nigdy nie będzie mogła poczuć smaku miłości, przyjaźni, czy nawet samego szczęścia, dzieje się coś, co wywróci życie Leny, jak również i jej rodziny, do góry nogami. Nic już nie będzie pewne, ciężko będzie komukolwiek zaufać. Bohaterka w pewnym momencie stanie się zagrożeniem dla swego najbliższego otoczenia, co zmusi ją do popełnienia ryzykownego czynu. Niestety, nie wszystko pójdzie tak, jak zaplanowała to sobie Lena oraz chłopak, przez którego zachorowała.

Po raz kolejny mamy do czynienia z jakże oklepanym schematem – zakazana miłość, wszyscy przeciwko parze, nastoletni bunt itp. Jednak w tej historii jest coś, co odróżnia ją od całej reszty. Pierwszy raz spotkałam się z tym, że miłość – czy jakiekolwiek inne głębsze uczucie – mogłoby być zakazane. Dobry pomysł? Może nienajlepszy, ale na pewno intrygujący. W końcu czym byłoby życie bez posiadania u boku tej jednej, jedynej osoby, dzięki której świat staje się lepszy? Moim zdaniem, niczym ciekawym. Chociaż nie będę oceniać, dopóki nie spróbuję.

Podsumowując książkę, niby typowa, a jednak nie. Momentami fabuła była tak nudna i zwyczajna, że Leną równie dobrze mogłaby być jakaś moja sąsiadka czy znajoma. Jednak przeważył motyw choroby, ogólnego buntu i Głuszy, która wydaje się być miejscem idealnym. No bo któż z nas nie chciałby uciec przed zarazą, która zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija?

Ocena książki: 10/10

***

Witajcie po długiej przerwie! Nie chciałam, żeby tak to wyglądało, ale niestety - wyjazd, brak Internetu, zepsuty komputer... Na szczęście niedługo powrót do szkoły!
Na dniach również pojawi się relacja z akcji ReadWeek 3.0 oraz post dotyczący książkowej wymianki, w której wzięłam udział.
Tymczasem życzę miłego czytania!

Wydanie: Wydawnictwo W.A.B.

Liczba stron: 298

„Raptem wszystko ucichło. […] Odwrócił się i zaczął uciekać.”

Ocena książki: 8/10

***

I tak oto pojawiła się kolejna recenzja, tym razem świeża. Następna pojawi się bardzo niedługo, także zapraszam do odwiedzania i czytania J