Biblioteczka Blanki: marca 2015

[21] Stephen Chbosky - Charlie

12:00:00

Tytuł oryginału: „The Perks of Being a Wallflower”
Autor: Stephen Chbosky
Przekład: Joanna Schoen
Wydanie: Wydawnictwo Remi
Liczba stron: 218

Drogi Przyjacielu! Piszę do Ciebie, bo jako jedyny mnie rozumiesz. Chciałbym Ci opowiedzieć o moim życiu, o seksie, narkotykach, związkach, akceptacji…
Powieść „Charlie” została wydana w Stanach przez MTV Books pod tytułem „The Perks of Being a Wallflower” i osiągnęła ponadmilionowy nakład. Nakręcono według niej film.

„Problem polega na tym […] że wszyscy wiecznie porównują jednych do drugich i to odbiera ludziom indywidualność.”

Z pewnością wielu z nas chciało mieć kiedyś przyjaciela, do którego można było pisać listy i opowiadać w nich o wszystkim, o czym się tylko chciało, prawda? Jeśli tak, to zdecydowanie musicie przeczytać tę książkę. A jeśli nie, to i tak musicie ją przeczytać? Czemu? Zaraz Wam wszystko objaśnię :)

Poznajcie Charliego, nastolatka uczęszczającego do pierwszej klasy liceum w amerykańskim Pittsburghu. Chłopak czuje potrzebę wygadania się komuś, więc postanawia zacząć pisać listy. Nie podaje adresu zwrotnego, wszystkie istotne informacje zmienia, aby odbiorca nie mógł się domyślić, kto jest adresatem wszystkich tych wypowiedzi. Charlie od samego początku wprowadza nas w swoje nudne i jednocześnie interesujące życie. Traci swojego bliskiego (i jak na razie jedynego) przyjaciela, bardzo ważnego członka rodziny, ma problemy z kontrolowaniem emocji i zostaniem zaakceptowanym przez środowisko. Jednak nie wygląda na to, żeby mu to przeszkadzało – świetnie się uczy, zaprzyjaźnia się z nauczycielem, który daje mu do czytania książki; właściwie to życie idealne. Jednak światopogląd chłopca zaczyna się diametralnie zmieniać, odkąd poznał Sam i Patricka, ich grupkę przyjaciół oraz zwyczaje.

Ciężko jest opisać tę książkę bez przywoływania jakiegokolwiek fragmentu fabuły, tyle tam się dzieje. W ciągu tych dwustu stron mamy okazję podejrzeć życie nastolatka „od kuchni”, widzimy, jak raz na zawsze kończy z byciem beztroskim dzieckiem i powoli, lecz wielkimi krokami wstępuje w dorosły świat – świat miłości, zazdrości, używek i wahań nerwowych. Na pewno niektórzy podczas czytania zatapiali się we własnych myślach, wspominając okres, kiedy to oni byli tacy jak Charlie – młodzi, niedoświadczeni, zagubieni w tym burzliwym okresie swojego życia. Ja z ręką na sercu przyznaję, że odnalazłam w sobie wiele cech bohaterów tej książki :D
Bardzo spodobało mi się to, że każdy bohater pochodził z innej „warstwy społecznej”, a jednak wszyscy mieli jedną cechę, która nadawała im tak realistycznego charakteru, a mianowicie tajemniczość. Ta jedna mroczna sprawa, która całkowicie zmienia nasze wyobrażenia o danej postaci. Niby takie proste i głupie, ale jednak daje trochę do myślenia.
Jak wszyscy, którzy mieli okazję przeczytać i zrecenzować książkę na swoim blogu, tak i ja muszę przyczepić się do okładki. Fakt faktem, nie mogę na nią narzekać ze względu na mojego cudownego, ukochanego, najlepszego Logana Lermana, ale nie podoba mi się to, że niektórym ludziom może narzucać wizerunek postaci filmowych, które jednak bardzo różnią się od tych książkowych. No ale cóż, nie wszystko jest idealne. ;)

Charlie to powieść o nastolatkach, którzy rozpoczynają swoją życiową przygodę jako młodzi, niezależni, prawie dorośli. Pokazuje nam wady i zalety tego jedynego, niepowtarzalnego okresu w życiu, od którego zależy cała nasza przyszłość. Potrafi doprowadzić do łez zarówno ze smutku, jak i śmiechu. Książka przedstawia nam siłę przyjaźni i to, jak bardzo jest ona ważna w życiu każdego człowieka.

Ocena książki: 8/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(1,4 cm)

***

Kolejna recenzja za mną, idzie mi coraz lepiej :D Tymczasem już niedługo przerwa wielkanocna, wyjazd, kolejne przerwy. A ja siedzę w domu i choruję :(
Trzymajcie się cieplutko!

10/10

[20] Cassandra Clare - Mechaniczna księżniczka

12:30:00

Tytuł oryginału: „The Clockwork Angel. The Infernal Devices – Book Three”
Autor: Cassandra Clare
Przekład: Anna Reszka
Wydawnictwo: Wydawnictwo MAG
Liczba stron: 543

Mroczna sieć zaczyna się zaciskać wokół Nocnych Łowców z Instytutu Londyńskiego. Mortmain planuje wykorzystać swoje diabelskie maszyny, armię bezlitosnych automatów, żeby zniszczyć Nocnych Łowców. Potrzebuje jeszcze tylko ostatniego elementu, żeby zrealizować swój plan. Potrzebuje Tessy Gray.
Charlotte Branwell, szefowa Instytutu Londyńskiego, rozpaczliwie stara się znaleźć Mortmaina, zanim ten zaatakuje. Ale kiedy Mortmain porywa Tessę, chłopcy, którzy roszczą sobie równe prawa do jej serca, Jem i Will, zrobią wszystko, żeby ją uratować. Bo choć Tessa i Jem są zaręczeni, Will jest zakochany w niej jak zawsze.

,,Ave in perpetum, frater, ave atque vale.
Bądź pozdrowiony na wieki, bracie, witaj i żegnaj."

Seria „Diabelskie maszyny”
Tom 1 | Tom 2 | Tom 3

I stało się. Seria, która pochłonęła mnie bez końca, wciągnęła w świat londyńskich Nocnych Łowców, wpisała się na zawsze na jedno z wyższych miejsc w moim rankingu najlepszych książek w historii, skończyła się. Koniec. Null. Nie ma więcej. Po zamknięciu książki po raz ostatni zaczęłam zadawać sobie pytania – dlaczego tak szybko, dlaczego akurat tak się skończyło. No bo, szczerze mówiąc, skończyło się dziwnie. A chcecie wiedzieć, jak? Zapraszam do dalszej lektury!

Zaczynamy od tego, że do ekipy Nocnych Łowców dołącza nowa osoba, nie licząc Tessy oczywiście. Charlotte dostaje bardzo ważne zadanie, któremu musi stawić czoła, inaczej straci Instytut. Musi odnaleźć i pokonać Mortmaina, i ma na to tylko 14 dni. Inaczej wszystko, co nadaje jej życiu jakąś wartość, przepadnie w ręce mściwego Benedicta Lightwooda. Charlotte jest zdeterminowana i gotowa do działania, a poziom jej zaciętości podnosi się jeszcze bardziej, gdy Will wraz ze swoją „wspólniczką” odkrywają miejsce, w którym przebywa Mistrz i jego mechaniczna armia. Wszystko wydawałoby się idealne, jednak plany krzyżuje im Konsul, który nie zezwala na wysłanie wsparcia w tamto miejsce oraz fakt, że… Tessa zostaje porwana. Dodatkową komplikacją jest fakt, że Mortmain wykupił cały znajdujący się w Londynie zapas narkotyku, który trzyma Jema przy życiu. Właściwie to wszystko zaczyna się komplikować – trójka głównych bohaterów przeżywa wewnętrzne rozdarcie w związku z ich wzajemnymi relacjami, bracia Lightwoodowie wprowadzają się do londyńskiego Instytutu i zaczynają nowe życie, Will nie potrafi ogarnąć swojego życia rodzinnego. Przed młodymi Nefilim stoi wiele przeciwności, z którymi muszą poradzić sobie sami.

Nie. No po prostu jedno wielkie NIE. Dlaczego?! Ja rozumiem, że to koniec serii, więc trzeba raz na zawsze powiedzieć grzecznie do widzenia, odłożyć książkę na bok, napisać recenzję (bądź nie) i więcej o niej nie myśleć. Ale w tym przypadku – ja się pytam, pani Cassandro Clare, DLACZEGO. Może brzmię jak dziecko, któremu mama nie chce kupić słodyczy, ale właśnie mniej więcej tak się czuję. Dostałam coś, zakochałam się w tym, i nagle, bez powodu, brutalnie mi to zabrano. Bardzo dawno nie związałam się z żadnymi bohaterami (nie licząc Darów Anioła), a jeszcze dawniej nie płakałam przy jakimkolwiek tekście kultury. A tutaj? Wyłam, dosłownie wyłam. I nawet to, że seria skończyła się tak, jak to sobie wyobrażałam, nie poprawiła mojego samopoczucia, a wręcz przeciwnie, wpadłam w jakieś emocjonalne załamanie, przez długi czas nie mogłam przeczytać żadnej książki, nie mówiłam o niczym innym tylko o Diabelskich maszynach. Jestem naprawdę wdzięczna pani Clare za to, że stworzyła świat Nocnych Łowców i postanowiła się tym pomysłem podzielić z ludźmi. Jedyne, co mogę powiedzieć, to: dziękuję. Z całego serca dziękuję za możliwość przeżycia tej wspaniałej przygody razem Tessą, Willem, Jemem i całą resztą, że mogłam przenieść się z nudnej i szarej rzeczywistości do mojej ukochanej Anglii i zatopić się bez końca w losach tej trójki.

Mechaniczna księżniczka, jako podsumowanie całej trylogii, jest naprawdę wspaniałą książką, zaskakuje, bawi, wzrusza i zatyka dech w piersiach. Cała seria również taka jest; historie w niej zawarte nie są wyssane z palca, mogą się przydarzyć każdemu z nas (no, może nie licząc krwi Nefilim krążącej w naszych nieświadomych układach krwionośnych). Polecam trylogię z całego serca!

Ocena książki: 10/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(3,4 cm)

***

Minęło już tyle dni, że nie powinnam pamiętać o istnieniu Diabelskich maszyn, ale jednak wciąż nie mogę się przełamać. Cudo, cudo i jeszcze raz cudo!

A tymczasem szaleńczo odliczam dni do wyjazdu i planuję niespodziankę, która niedługo powinna pojawić się na blogu. :)

6/10

[19] Lauren Oliver - Pandemonium

12:30:00

Tytuł oryginału: „Pandemonium”
Autor: Lauren Oliver
Przekład: Monika Bukowska
Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Liczba stron: 376

A jeśli pokochasz największego wroga?
Lena żyje w świecie, w którym [miłość] uznano za niebezpieczną chorobę, a ludzie poddawani są zabiegowi, po którym już nigdy nie będą mogli kochać. Tuż przed operacją dziewczyna zakochuje się w Aleksie. Ich wspólna ucieczka kończy się tragicznie... Wśród dymu i płomieni Lena widzi twarz ukochanego po raz ostatni.
Z utraconej [miłości] i bólu rodzi się nowa Lena Morgan Jones – członkini ruchu oporu. Podejmuje się najbardziej niebezpiecznej misji. Na jej drodze staje tajemniczy Julian.
Zobacz, do czego jest zdolna dziewczyna taka jak Ty!

„Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano Cię w ziemi.”

Seria „Delirium”
Tom 1 | Tom 2

Nie powiem, trochę mi się zeszło z przeczytaniem drugiego tomu. Złożyło się na to wiele czynników – książka niedostępna w żadnej z bibliotek (a jeśli już była, to nie mogłam samej biblioteki znaleźć haha), brak czasu i chęci do kontynuowania trylogii, czy po prostu fakt, że totalnie o niej zapomniałam. Ale nagle zobaczyłam pierwszy tom u mojej znajomej i stwierdziłam, że w końcu trzeba się za to zabrać, zanim totalnie zapomnę o istnieniu tego cyklu. Wypożyczyłam, przeczytałam, i oto recenzja.

W tym tomie historia Leny podzielona jest na dwie części – teraz i wtedy. Rozdziały z wtedy opowiadają o tym, co działo się po tym, jak znaleziono ją z Aleksem, a te z teraz przedstawiają życie nowej Leny i to, co robi dla swoich nowych przyjaciół, właściwie rodziny. Ma za zadanie wcielić się w jednego z członków organizacji AWD – Ameryka Wolna od Delirii – i zbliżyć do Juliana Finemana, syna założyciela organizacji i przewodniczącego sekcji młodzieżowej. Lena wciąż nie potrafi zapomnieć o swoim poprzednim życiu, a szczególnie o swoim ukochanym. Alex pojawia się w jej snach i przywidzeniach, dziewczyna ciągle ma nadzieję na to, że jeszcze kiedyś go spotka i razem będą mogli spędzić chociaż część swojego życia. I nagle zaczyna się dziać tyle rzeczy, że właściwie nie wiadomo, o co chodzi.

Jak to często bywa w przypadku trylogii, każdy tom bije na głowę poprzedni. A tu? No niestety nie. Moim zdaniem podział na wtedy i teraz jest totalnie bez sensu, ja na samym początku ciągle się gubiłam, nie wiedziałam co, kto, kiedy, gdzie i w jaki sposób. Ogólnie fabuła nie zawiera nic ciekawego – zarówno teraz, jak i wtedy Lena ucieka przed rzeczywistością, pokonuje wiele przeszkód i wreszcie jej się udaje. W dodatku nic, zero, żadnej wspominki o Aleksie, w którym przecież była tak zakochana. I nie chodzi mi o to, że ani razu jego imię nie pojawiło się w książce – owszem, pojawiało się, i to wiele, wiele razy. Ale no kurczę, totalnie nic? Wielka szkoda!
Jedyną rzeczą, która naprawdę bardzo, bardzo mi się podobała – okładka. Poważnie. Jest genialna, pod światło widać takie różne śmieszne rzeczy. :D No okej, było kilka fragmentów, przy których wstrzymywałam oddech, ale niestety bardzo szybko wracałam do poprzedniego stanu rzeczy. A szkoda!

Pandemonium , jako drugi tom trylogii, powinien być genialny, wciągający, ma za zadanie utrzymać czytelnika do końca serii. A tutaj niestety efekt końcowy był zupełnie odwrotny; przynajmniej w moim przypadku. Mogę polecić książkę tylko ze względu na te bardzo nieliczne fragmenty, które wciąż jednak trzymają czytelnika przy serii i pozwalają mu dotrzeć do końca.

Ocena książki: 6/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu

(2,8 cm)

***

Myślałam, że miło będzie wrócić po tak długim czasie do kolejnego tomu serii, ale no niestety :( Tymczasem za oknem wiosna, coraz bliżej do wyjazdu, nie mogę się doczekać!

inne

Oczami obiektywu #1

21:52:00

8/10

[18] Emmy Laybourne - Monument 14. Odcięci od świata

14:48:00

Tytuł oryginału: „Monument 14”
Autor: Emmy Laybourne
Przekład: Maria Smulewska
Wydawnictwo: Wydawnictwo Rebis
Liczba stron: 344

Potężne tsunami pustoszy wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Nad krajem przetaczają się straszliwe burze, a ze zniszczonego ośrodka wojskowego wydostaje się tajemnicza broń chemiczna. Sześcioro licealistów, dwójka gimnazjalistów i szóstka mniejszych dzieci po wypadku w drodze do szkoły chroni się w supermarkecie. Wielki sklep szybko staje się jednak zarówno ich schronieniem, jak i więzieniem. Grupka zdanych na siebie, przerażonych, odciętych od świata dzieciaków zaczyna tworzyć małą społeczność: organizują sobie życie, dzielą obowiązki, starsi opiekują się młodszymi, ale też ujawniają się szkolne sympatie, antypatie i skrywane dotąd uczucia, wyłaniają się naturalni przywódcy i ci, którzy chcą skorzystać z sytuacji i trochę się zabawić…

„Czasami, gdy się tego najmniej spodziewasz, rozpacz zupełnie cię powala."

Seria „Monument 14”
Tom 1

Właściwie to wcześniej nie miałam pojęcia o istnieniu tej autorki, a co dopiero serii. Po długich wysłuchiwaniach, jaka to ta książka jest cudowna, niesamowita itp., pomyślałam sobie, właściwie to czemu nie? Co z tego, że zarówno z opowieści, jak i z recenzji jedyne, co mi przychodziło do głowy na jej temat to uderzające podobieństwo do serii GONE czy w sumie każdej innej postapokaliptycznej młodzieżówki. No ale w końcu wzięłam ją w swoje łapki, zakochałam się w okładce i zaczęłam czytać.

Rok 2024 – czasy, w których niewielu potrafi pisać ręcznie, wszystko opiera się na elektronice, i nagle świat zaczyna zbliżać się ku końcowi. Jak na taką tematykę to książka zaczyna się dość optymistycznie i pozytywnie – autobus pełen zaspanych dzieciaków jadący do szkoły nagle ma wypadek. Marzenie każdego nastolatka, co nie? No ale cóż, z czasem okazało się, że to nie była zwykła kraksa spowodowana nagłym załamaniem pogody. Grad monstrualnej wielkości zaczyna spadać na mieszkańców miasteczka Monument w stanie Kolorado. Na całe szczęście, dzieciakom z dwóch szkolnych autobusów udaje się przeżyć. Szóstka licealistów – Dean, Astrid, Niko, Jake, Brayden i Josie, dwójka gimnazjalistów – Sahalia i Alex, oraz grupa dzieciaków z podstawówki – Chloe, Batiste, Ulysses, Henry, Caroline i Max. To właśnie ci, którym udało się przetrwać katastrofę i schować się w supermarkecie Greenway. Ranni, zszokowani i osamotnieni zaczynają wspólnie działać, aby przetrwać kataklizm. A jakby tego było mało, nagle okazuje się, że miasto jest skażone bardzo groźną bronią chemiczną, która atakuje wszystkich, ale działa inaczej w zależności od pewnego czynnika.
Znacie to uczucie, kiedy śni się wam, że […]? No więc to nie było to. To było raczej jak: śpisz w śpiworze na podłodze w olbrzymim hipermarkecie i nagle podłoga zaczyna drżeć, unosi się, a tobą rzuca jak popcornem w gorącym garnku, wszystko spada z półek i wszyscy wokół się drą i panikują, ty też. [s. 50]

Zacznę od tego, że bardzo, ale to bardzo spodobał mi się pomysł umieszczenia na każdej stronie informacji o tym, który jest dzień „po”. W innych tego typu książkach trzeba się tego domyślać, zapamiętywać lub zapisywać, jeśli chce się mieć jakiekolwiek pojęcie o toczącej się akcji. Fajne jest też to, że gdzieś tam umieszczona jest mapka sklepu zawierająca jego rozkład i wszystkie przeróbki.
Język? Typowo młodzieżowy, chociaż momentami myślę sobie, że autorka mogła jednak się wstrzymać i oszczędzić osoby, które mają słabsze nerwy.
Bohaterowie? Tacy sobie. Wszyscy przedstawieni jakby na wyrost, takie typowe amerykańskie społeczeństwo XXI wieku. Ci naśmiewają się z tego, ten nienawidzi tego i tego, tamta jest taka i taka, a ta jest jeszcze inna. Zaczyna się to robić nudne, nie powiem…
Wątki i akcja? GENIALNE. Faktycznie, na początku byłam zniechęcona, gdyż w swoim życiu czytałam już za dużo książek postapo, ale ta wyjątkowo przykuła moją uwagę. Szybko się czyta, można się pośmiać, wzruszyć, załamać, zdenerwować. Do wyboru, do koloru!

1 tom serii Monument 14 wprowadza nas w świat, w którym jest wiele ograniczeń, tradycje zostały wyparte przez technologię i elektronikę, ale jednak w obliczu tragedii wszyscy potrafią się zjednoczyć i wspólnie stawić czoła problemom. Wprowadza w nasze życie element grozy – co będzie, kiedy nas też to spotka? Wtedy z pewnością wszyscy weźmiemy do ręki tę książkę i nauczymy się wielu rzeczy od dzieciaków. ;)

Ocena książki: 8/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam tyle, ile mam wzrostu
(2,2 cm)

***

Oj. Podczas czytania naprawdę bałam się, że coś podobnego może nas kiedyś spotkać. Szczególnie, że w którymś dniu czytania nagle zaczął padać grad, a gdzieś na świecie wybuchł wulkan. Przerażające! :p
A już niedługo, na całe szczęście, zaczynają się ferie wielkanocne. Tyle wolnego! :D

[21] Stephen Chbosky - Charlie

[20] Cassandra Clare - Mechaniczna księżniczka

[19] Lauren Oliver - Pandemonium

Oczami obiektywu #1

[18] Emmy Laybourne - Monument 14. Odcięci od świata

Strony

statystyka

wyzwanie 2016

2016 Reading Challenge

obserwatorzy

archiwum

oceny

wydawnictwa

autorzy